Heterogeniteit van delirium is niet te vangen met simpel screeningsinstrument

The latest criteria for delirium (DSM-5) still encompass a very heterogeneous group of patients, as both risk factors and causes differ greatly between patients. This makes it unlikely that a single biomarker (e.g. an EEG signal) can be a valid and reliable diagnostic tool in clinical practice. Researchers should be very aware of this heterogeneity, as striving for uniform biomarkers would otherwise result in a considerable waste of research effort. In clinical practice, the delineation of delirium syndrome from dementia and coma using these DSM-5 criteria remains challenging. We state that patient outcomes can probably be improved most by interprofessional, personalised management and the monitoring of vulnerable patients during their individual disease trajectories.

Conflict of interest and financial support: none declared.

Delirium is een veelvoorkomend klinisch syndroom dat grote gevolgen kan hebben voor de patiënt, maar vaak wordt gemist.1,2 Wetenschappelijk onderzoek naar verbetering van de diagnostiek van delirium is daarom relevant, maar hierin wordt de complexiteit van het deliriumsyndroom vaak onderschat. In dit tijdschrift staat een samenvatting van een elders gepubliceerd onderzoek van Numan en anderen naar het herkennen van delirium bij oudere postoperatieve patiënten.3 Voordat we onze mening over dit onderzoek geven, bespreken we kort de essentie van het deliriumsyndroom en de heterogene pathofysiologie en verschijningsvormen.

Per definitie heterogeen

Het woord ‘delirium’ is voor het eerst door de filosoof Celsus gebruikt in de eerste eeuw vóór Christus. Sindsdien is het een fenomenologische omschrijving van een toestand van acute verwardheid in de context van ernstige ziekten of stressoren zoals medicatie of operaties.4 In essentie zijn de symptomen van delirium een ‘final common pathway’ van interacterende oorzakelijke factoren bij…