Leren en loslaten

Inmiddels ben ik 2 maanden bezig met mijn supervisiestage op de grootste SEH van Rotterdam. De eerste weken waren een sprong in het diepe. Kennismaking met een nieuwe organisatie, een SEH met observatorium, ongeveer 20 patiënten in een dagdienst en bij tijd en wijle 5 ambulances in de rij voor de balie. In dit ziekenhuis zien de ‘poortspecialismen’ alle patiënten zelf. Genoeg te doen dus voor een internist acute geneeskunde in spé.

Ook de afgelopen week was interessant en weer een logistieke uitdaging. Omdat het winter is, is de druk op de bedden hoog. Ik begin de dag met de visite op het Observatorium, een afdeling in het verlengde van de SEH waar maximaal 24 h opname mogelijk is. Een patiënt die de dag ervoor is opgenomen voor een acute bloedtransfusie ontsla ik. Anderen blijken toch onvoldoende opgeknapt en neem ik alsnog op in de kliniek. Het blijft een klus om voor iedereen op tijd de juiste plek te vinden zodat er capaciteit is om de volgende stroom mensen te ontvangen. De kneepjes van het ‘managementvak’ leer ik van mijn 3 supervisors. Zij hebben de interne patiëntenstroom op de SEH de afgelopen jaren met onverstoorbaar enthousiasme omgevormd tot een geoliede machine. ‘Learning on the job’, want management is geen competentie waar tijdens de basisopleiding veel aandacht aan is besteed.

Naast het vergroten van mijn managementcapaciteiten, is het doel dat ik hier uitgroei tot een goede supervisor. Als ik straks klaar ben, heb ik als internist acute geneeskunde veel te maken met jonge assistenten. Goed voorbereid zijn op deze taak is essentieel. Hoewel ik een ervaren ‘MedicALS’-instructeur ben, vergt het geven van directe supervisie andere kwaliteiten: geduld en vooral vertrouwen. Het is de bedoeling dat de ‘jonkies’ het echte patiëntenwerk doen en ik met mijn handen op de rug toekijk. Samen spreken we daarna het te voeren beleid door. Geduld is een schone zaak, maar onder de dreiging van een permanent overstroomde SEH heb ik soms moeite om te wachten totdat ze alle informatie verzameld hebben. Kunnen ze niet sneller? Schatten ze de ernst van de ziekte wel op de juiste waarde? Hebben ze door dat er nog 2 oranje getrieerde patiënten zijn binnengebracht in de afgelopen 10 minuten? Hoe weet ik nou zeker dat ik de assistent kan vertrouwen op zijn klinische blik?

Inmiddels weet ik zeker dat ik deze stage, die kan worden samengevat als een managementcursus ‘omgaan met onzekerheden’, met veel succes ga afronden en klaar ben voor het echte werk als internist. Het is de assistenten, de supervisor en mij ook deze drukke winterweek weer gelukt om een gevarieerde schare aan patiënten de juiste zorg te bieden en tegelijkertijd de SEH draaiende te houden.