Kiezen

Duizend schitterende zonnen van Khaled Hosseini en De importbruid van Hülya Cigdem zijn twee boeken die ik met verbazing en medelijden voor de hoofdpersonen heb gelezen. De vrijheid die ik als Nederlandse vrouw als vanzelfsprekend beschouw, is vaak ver te zoeken in de levens van anderen. Van jongs af aan leerde ik van mijn ouders dat een goede opleiding ontzettend belangrijk is, een basis voor de rest van je leven. Belangrijke keuzes, zoals de middelbare school waar ik heen wilde en wat ik wilde gaan studeren, mocht ik zelf maken.

Mogen wij dan wel mogelijkheden laten liggen? Ik was zeer verbaasd toen een klasgenootje op de middelbare school ondanks goede cijfers en een talenknobbel ervoor koos om geen Grieks en Latijn in haar vakkenpakket te nemen. Daar had je tijdens je verdere loopbaan toch niets aan, vond ze. Achteraf gezien moet ik haar hierin gelijk geven. Ik genoot weliswaar van de avonturen van Odysseus, Zeus en Julius Caesar, maar ik zie ook wel in dat die niet bijzonder nuttig waren tijdens mijn geneeskundestudie. Voor mij was het echter vanzelfsprekend dat ik dat gymnasiumdiploma in de wacht zou slepen. En terwijl veel medescholieren nog geen idee hadden wat ze wilden gaan studeren, was het voor mij zo klaar als een klontje: ik ging voor de geneeskunde. Dat bleek nog leuker dan dat ik ooit gedacht had.

Maar na je bul moet je weer opnieuw kiezen: kies je een vak binnen de sociale geneeskunde, kies je breed en word je huisarts of sla je de weg in tot medisch specialist? Wat laat je meewegen: alleen de inhoud van het vak of ook de vrijheid tot het zelf indelen van je uren of de mogelijkheid tot parttime werken. Ik vond het niet zo moeilijk, al aan het begin van mijn coschappen wist ik het zeker: maag-darm-leverziekten. De interessante ziektebeelden met zeer wisselende patiëntenpopulaties en het praktische aspect van de endoscopie spraken mij direct aan. Bij al die andere vakken tijdens mijn coschappen moest ik steeds weer concluderen dat een MDL-arts toch echt het allerleukste beroep heeft. Na een paar jaar werken als AGNIO en een aantal jaar onderzoek hoop ik maar dat mijn harde werk en inzet voldoende zijn geweest om straks een opleidingsplaats te mogen bemachtigen.

Vaak en veel wordt er geklaagd over al deze keuzes en hoe moeilijk het is om ze te maken. Misschien heb ik makkelijk praten, ik weet wel wat ik wil. Maar denkend aan alle mensen die er het beste van moeten maken met vele beperkingen in hun leven, voel in mij bevoorrecht als jonge dokter aan het begin van haar carrière, hoe deze verder ook zal verlopen.