Inleiding
In 1955 wees Sir Martin Roth op de onjuistheid van de praktijk om psychiatrische stoornissen bij ouderen uitsluitend toe te schrijven aan dementie.1 Hij toonde aan dat het beloop van een stoornis met, bij aanmelding, vooral affectieve symptomen veel gunstiger was dan het beloop van een stoornis die gekenmerkt werd door een verstoring van het intellectueel functioneren. Sindsdien hebben velen gewezen op het gevaar van het ten onrechte stellen van de diagnose dementie bij patiënten met een functionele psychiatrische stoornis, met alle consequenties van dien voor de behandeling.2-4 Kiloh herintroduceerde het begrip ‘pseudodementie’ om dit differentieeldiagnostische probleem te beschrijven, waaraan hij toevoegde: ‘the name can of course have no place in any nosological system; it is purely descriptive and carries no diagnostic weight’.2 Dit bleek ook uit de grote verscheidenheid van onderliggende diagnosen bij de 10 patiënten die hij beschreef, zoals syndroom van Ganser, dwangneurose, nagebootste…
Artikelinformatie
Reacties