De betekenis van medische gegevens bij de beoordeling van arbeidsongeschiktheid

- Research has shown that insurance doctors in assessing a claim mainly use information provided by the client, whose medical data are not checked with the attending physician, unless a refusal of or a reduction in the disability allowance is to be expected. Additionally, further medical investigations are hardly ever requested. After a year of absence company doctors hardly ever provide any information to the attending physicians, who in turn take just as little initiative with respect to employment disability. The significance of proper medical data for the claim assessment is limited; the majority of chronically ill individuals work and allowances are not given merely because of abnormalities or disorders. Medical data only become significant with reference to a problem analysis. This is often lacking; there is too little scepticism and too much compliance, which fits in with the conflict reducing function of being disabled for employment purposes. Providing more doctors so that more time and attention is available is not enough. Radical measures are needed to reduce the influx of claimants and to simplify the assessment process. Yet above all, greater responsibility should be given to the client and a different vision on employment and illness is also needed.

Zie ook het artikel op bl. 27.

Enige tijd geleden ontving ik het dossier van een patiënt die al geruime tijd niet meer werkte wegens depressiviteit. Het vuistdikke document bevatte elf rapporten van zes landelijk bekende psychiaters. Er was uitputtend psychiatrisch onderzoek verricht met grotendeels gelijkluidende bevindingen. De betrokken deskundigen hadden zich – ieder afzonderlijk – uitvoerig gebogen over de vraag of er een ‘stoornis’ bestond en, zo ja, welke. Dit resulteerde in vijf verschillende diagnosen conform de DSM-classificatie, variërend van ‘geen psychische stoornis’ tot ‘ernstige vitale depressie’. Hoewel de arbeidsgeschiktheid centraal stond, ontbrak een verslag over het werk van de patiënt, de belemmeringen die hij daarbij ervaren had en de oplossingen die hem voor ogen stonden. Er was dus geen probleemanalyse gemaakt. Zodoende vertoonde de argumentatie slechts een nuance tussen enerzijds ‘ziek, dus arbeidsongeschikt’ en anderzijds ‘niet ziek, dus arbeidsgeschikt’ met het voorspelbare ‘halve dagen’ als klassiek compromis…