De introductie van het eerste antipsychoticum, chloorpromazine,1 leidde een grote verbetering in van de behandeling van psychosen en schizofrenie. Sindsdien is echter nauwelijks vooruitgang geboekt in de farmacologische behandeling van schizofrenie. Chloorpromazine en bijna alle sedertdien geïntroduceerde antipsychotica induceren in meer of mindere mate extrapiramidale bijwerkingen, zoals rigiditeit, hypokinesie, tremoren en acathisie. Bovendien kan gebruik op lange termijn – irreversibele – tardieve dyskinesie (choreoathetotische en ballistische bewegingen) veroorzaken. Tardieve dyskinesie treedt bij bijna 20 van de patiënten op die ten minste 4 jaar en bij 40 van de patiënten die ten minste 8 jaar met antipsychotica behandeld zijn.2…
Artikelinformatie
Aanvaard op
In print verschenen in
week 29 1993
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1993;137:1440-2
Vakgebied
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG
Reacties