Vermindering van pijn bij patiënten met posttraumatische dystrofie door implantatie van een elektrisch ruggenmergstimulatiesysteem

To assess the clinical efficacy and possible adverse effects of spinal cord stimulation for the treatment of patients with chronic reflex sympathetic dystrophy.

Design

Retrospective.

Method

All 23 patients who suffered severe pain due to chronic reflex sympathetic dystrophy and who were treated in 1991-1996 were included in the study. The spinal cord stimulation system was implanted only after a positive 1-week test period. The visual analogue scale score for pain was obtained in all patients prior to treatment, 1 month after implantation, and at last follow-up. At final follow-up examination, patients were asked to rate the effect of their treatment on a 7-point discrete global perceived effect scale.

Results

Eighteen (78) of the 23 patients reported improvement during the test period. Permanent implantation of a stimulation system was not performed in the other five patients. Complications after implantation occurred in nine (50) of 18 patients. The system was removed in three patients after implantation (17). At the end of follow-up (mean: 32 months; range: 6-79) 15 patients still had an implanted system. The mean pain score had decreased from 7.9 to 5.4 (p < 0.001). In the other eight patients the pain score had not changed significantly. In 13 patients (57) in whom the system was implanted, clinical status had much improved or improved; in these patients the treatment was considered successful.

Conclusion

In this retrospective investigation, the majority of patients with chronic reflex sympathetic dystrophy reported an improvement after implantation of a spinal cord stimulation system.

Samenvatting

Doel

Het bepalen van de klinische effectiviteit en de mogelijk nadelige effecten van ruggenmergstimulatie bij de behandeling van chronische posttraumatische dystrofie.

Opzet

Retrospectief.

Methode

Alle 23 patiënten met ernstige pijn door chronische posttraumatische dystrofie die in de periode 1991-1996 werden behandeld, werden geïncludeerd. Het ruggenmergstimulatiesysteem werd alleen geïmplanteerd na een succesvolle periode van proefstimulatie gedurende 1 week. De pijnintensiteit, gemeten met een visuele analoge schaal (VAS) van 10 cm (0 = geen pijn; 10 = maximale pijn), werd bepaald vóór behandeling, 1 maand na implantatie en aan het einde van de follow-upperiode. Aan het einde van de follow-upperiode beoordeelden alle patiënten het globale effect van de behandeling op een niet-continue 7-puntsschaal.

Resultaten

Van de 23 patiënten bemerkten 18 een verbetering gedurende de proefstimulatie (78). De resterende 5 patiënten ondergingen geen implantatie. Complicaties na implantatie traden op bij 9 van de 18 patiënten (50). Bij 3 patiënten werd het systeem uiteindelijk weer verwijderd (17). Aan het einde van de follow-upperiode (gemiddeld 32 maanden; uitersten: 6-79) hadden 15 patiënten een geïmplanteerd stimulatiesysteem. De gemiddelde VAS-score van deze patiënten was gedaald van 7,9 naar 5,4 (p < 0,001). Bij de andere 8 patiënten veranderde de VAS-pijnscore niet significant. Van de 23 patiënten meenden 13 (57) met een stimulatiesysteem dat hun toestand veel verbeterd of verbeterd was; bij hen werd de behandeling als succesvol beschouwd.

Conclusie

In dit retrospectieve onderzoek bemerkte een meerderheid van patiënten met chronische posttraumatische dystrofie een verbetering door implantatie van een elektrisch ruggenmergstimulatiesysteem.