Revalidatie; een proces van zorgvuldig kiezen

E.J. Boer
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1991;135:144-7

Revalidatie draagt als onderdeel van de geneeskunde een na-oorlogs stempel. In de jaren dat er gewonden van het front kwamen, ontstond grote behoefte aan hulp voor gehandicapten, van wie velen een plaats in de samenleving trachtten te (her)vinden. Geleidelijk werd het werkterrein van de revalidatie breder. De naklank van de oorlog vervaagde en de plaatsen van de oud-strijders werden ingenomen door respectievelijk slachtoffers van de naoorlogse polio-epidemie, een wassend aantal verkeersslachtoffers, een groep patiënten die ten gevolge van herseninfarct of cerebrovasculair accident met een scala van functiestoornissen te maken kregen en patiënten met een al of niet aangeboren, soms progressief verlopende afwijking of ziekte.

Revalidatie, in Nederland in 1955 erkend als specialisme, is geleidelijk en vrij geruisloos een volwassen vorm van geneeskunde geworden. Geruisloos, want het specialisme heeft zelden of nooit in het centrum van de publieke belangstelling gestaan. Die belangstelling is doorgaans sterker op ‘cure’ dan op ‘care’ gericht…

Auteursinformatie

Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde, Jan Luijkenstraat 5, 1071 CJ Amsterdam.

E.J.Boer, journalist.

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties

Rilland Bath, januari 1991,

In zijn verslag van het symposium ‘Revalidant en revalidatie’ (1991;144-7) haalt E.J.Boer op bl. 146 delen aan uit mijn voordracht ‘Medisch model, softe sector en revalidatiegeneeskunde’. Gelicht uit de context van mijn voordracht ontstaat in dit verslag nu de indruk dat de (bijtend geformuleerde) kritiek op het medisch model geheel en al de mijne zou zijn. Alvorens ik het aan de stok krijg met mijn ‘succesvolle, doch geborneerde en holisme-verstikkende’ collega's in Zeeland en elders, hecht ik eraan om de zin die aan het geciteerde voorafging, hier alsnog te laten volgen. ‘Toch zijn er genoeg critici, die ergerlijke tekortkomingen van het medisch model schetsen en hekelen. Zij vinden dat . .. etc.’.

J. Dijkema

Amsterdam, januari 1991,

Inderdaad heb ik uit het gesprokene van die dag de stellige indruk overgehouden dat J.Dijkema de kritiek op het medisch model, die hij aan ‘genoeg critici’ toeschreef, voor een belangrijk deel onderschreef.

E.J. Boer