Retrospectief onderzoek naar lokalisatie, stadium, therapie en overleving bij orofarynxcarcinoom in Nederland, 1986-1900

In a nationwide study of patients with oropharyngeal carcinoma in the Netherlands (1986-1990), epidemiology, treatment and survival were reviewed and the current TNM classification and staging system was evaluated with respect to distribution of patients and prognostic value.

Design

Retrospective.

Setting

The Netherlands (Dutch Head and Neck Cooperative Group).

Method

640 patients with squamous cell carcinoma (98) or undifferentiated carcinoma (2), referred for primary treatment, were analysed: 441 males and 199 females with a median age of 59 (30-92) years. Distribution of the patients according to treatment, clinical history, survival and classification by stage, clinical history, and prognostic factors were analysed.

Results

Radiotherapy was used in 64 of patients, surgery and radiotherapy in 23, surgery alone in 7, other treatments in 2 and no treatment in 4 of the patients. The 5-year survival was 28. The disease-specific survival was 41 (35 in males and 51 in females, p = 0,003); in patients treated with surgery alone it was 80, with surgery and radiotherapy 51, with radiotherapy alone 36, with other treatments 7 and with no treatment 5. Distribution by stage was: 7 stage I, 17 II, 24 III, 50 IV while in 2 the stage was unknown. The disease-specific survival was 68 in stage I, 64 in stage II, 44 in III and 27 in IV (p < 0,0001). Multivariate analysis showed that stage of the disease, lateralization (i.e. a worse prognosis for tumours of midline origin), and sex (a better prognosis for women) are independent prognostic factors for disease-specific survival (p < 0.0001, p < 0.0001, and p = 0.006, respectively).

Conclusion

Study of 640 patients with oropharyngeal carcinoma showed retrospectively that stage of disease, lateralization and sex were prognostic factors for disease-specific survival.

Samenvatting

Doel

Bestuderen van epidemiologie, behandeling en overleving van patiënten met orofarynxcarcinoom in Nederland gedurende de periode 1986-1990 en evaluatie van de huidige TNM-classificatie en het daarop gebaseerde stadiëringssysteem.

Opzet

Retrospectief

Plaats

Zeven centra die samenwerken in de Nederlandse Werkgroep Hoofd-halstumoren.

Methode

Het onderzoek betrof 640 patiënten, aangemeld voor primaire behandeling van een histologisch bewezen plaveiselcelcarcinoom (628 patiënten, 98) of een ongedifferentieerd carcinoom (12 patiënten, 2) van de orofarynx. Het betrof 441 mannen en 199 vrouwen met een mediane leeftijd van 59 jaar (30-92). De patiënten werden opgesplitst naar behandeling, ziektebeloop en overleving en naar indeling op basis van stadiëring en ziektebeloop; analyse naar prognostische factoren werd verricht.

Resultaten

Behandeling bestond uit radiotherapie (64), chirurgie en radiotherapie (23), chirurgie alleen (7) of anderszins (2); 4 werd niet behandeld. De 5-jaarsoverleving bedroeg 28 en de ziektespecifieke 5-jaarsoverleving 41 (mannen 35 en vrouwen 51; p = 0,003); bij behandeling met uitsluitend chirurgie was deze 80, bij chirurgie én radiotherapie 51, bij radiotherapie alleen 36, bij andere behandelingen 7 en zonder behandeling 5. De patiëntenverdeling in tumorstadia was: 7 in stadium 1, 17 in II, 24 in III, 50 in IV en bij 2 was het stadium onbekend. De ziektespecifieke overleving was 68 in stadium I, 64 in II, 44 in III en 27 in stadium IV (p < 0,0001). Uit de multipele regressieanalyse bleken het stadium, de lateralisatie (een slechtere overleving bij van oorsprong mediaan gelegen tumoren) en het geslacht (vrouwen hadden een betere prognose dan mannen) onafhankelijke prognostische factoren voor ziektespecifieke overleving (respectievelijk p < 0,0001, p < 0,000T en p = 0,006).

Conclusie

Analyse van de gegevens van 640 voor primaire behandeling verwezen patiënten met een orofarynxtumor toonde dat er 3 belangrijke onafhankelijke prognostische factoren waren, te weten geslacht, stadium en lateralisatie.