Myra

‘Myra’ gevolgd door 8 cijfers. Plots stond het daar, op een gigantisch billboard ergens tussen El Prat, de luchthaven van Barcelona, en het congrescentrum, waar ik 2 uur eerder nog zat te luisteren naar enkele academische kleppers in het pathologiewereldje. Rocksterren zijn het haast, die enkele keren per jaar een tour inzetten om overal ter wereld hun knepen van het vak aan anderen door te geven. Of moet ik ze eerder missionarissen noemen?

Tijdens het driedaagse congres speelde zich een merkwaardig tafereel af. Het programma werd flink dooreen geschud omdat de ene na de andere spreker geveld werd door ziekte. Dat het om een buikvirus zou gaan, was het gerucht dat tijdens die dagen de ronde deed. Wonderwel had de ene spreker de andere op een haast georkestreerde manier aangestoken, zodat er toch nog altijd eentje fit of reeds beter was om ons te woord te staan. Rocksterren moeten ook af en toe een concert afgelasten, al mag ik hopen dat de pathologensterren een betere verklaring hadden dan de redenen waarom hun muzikale tegenhangers soms al eens hun zieke kat sturen.

‘Myra’ was geschreven in een wat ouderwets lettertype dat een handschrift moest imiteren, maar daar niet in slaagde. Het stond er in witte letters op een knalrode achtergrond met daaronder dan die cijfercombinatie. Het reclamebord werd omgeven door billboards van merken die het zich wel konden permitteren om zonder verdere uitleg aan ‘namedropping’ te doen. Maar van Myra had ik nog nooit gehoord. Of heb ik iets ernstig gemist de afgelopen jaren? En wat hadden die cijfers te betekenen? Zou het een telefoonnummer kunnen zijn? De manier waarop de cijfercombinatie geafficheerd werd, deed er alvast niet aan denken, maar een beter alternatief kon ik niet verzinnen.

Maar goed, ‘Myra’ had me tot denken aangezet en misschien was dat wel de bedoeling. Net zoals je bij het kijken door de microscoop soms naar één groot histologisch mysterie zit te turen. Je begint met volle moed in de hoop snel een diagnose te kunnen stellen, maar beetje bij beetje sluipt de onzekerheid toe, tot je in een fase belandt waarin een Engelstalige collega een zee of oceaan verder enkel nog de weinige eervolle afkorting ‘WTF’ zou kunnen produceren. Gelukkig houd ik het dan enkel bij diep gefrons. En dan komt het er op aan om toch op zoek te gaan naar dat ene patroon of die ene cel die je alsnog de sleutel geeft.

Intussen te vroeg aangekomen op de luchthaven probeerde ik de wachttijd sneller te doen gaan met een ongeïnteresseerde wandeling langs de obligate taxvrije winkels. Tot iemand me aanspraak. ‘Sir, can I help you?’ De vraag kwam van een vriendelijk lachende en niet onaantrekkelijke dame met Spaans accent. Op haar borstzakje kon ik een snelle glimp opvangen van de naam op haar badge… Myra.