artikel
Vol goede moed aan de slag op een nieuwe afdeling. Nieuw in alle opzichten. Het is de afdeling Virologie van het St Thomas’ Hospital in Londen, met uitzicht op de Big Ben. Niet verkeerd, naar mijn idee. De afdeling is nauw verbonden met de kliniek en de virologen doen een aantal maal per week hun klinische rondje door het ziekenhuis. We werken nauw samen met de andere specialismen. Zo ook met de kindergeneeskunde en met de gynaecologie-obstetrie. Het virologisch team – waar ik nu onderdeel van ben – wordt zeer gewaardeerd, ook tijdens de ‘Infectious Diseases Ward Rounds’ op de kinderafdeling en kinder-IC’s.
Het is lang geleden dat ik zelf voor het laatst een kind van een ander heb onderzocht. ‘s Nachts, tijdens mijn diensten, zijn de adviezen voor de benadering van zo’n kleintje nuchter en objectief. Overdag gaan we deze mini-patiënten zelf beoordelen om een goed klinisch oordeel en een advies uit te brengen. Good grief! wat zijn ze klein, en wat zijn virussen toch meedogenloos. Mijn hormonale toestand van zwangere neemt de overhand en met tranen in mijn ogen benader ik deze zieke kindjes.
Thuis is de situatie weinig anders. We zijn in de winter verhuisd; het is ijskoud en we hebben ons kleintje aan nieuwe ziekteverwekkers blootgesteld. De ene infectie na de andere volgt en ook wij blijven niet gespaard. Gelukkig hebben de waterpokken bij ons eerder al toegeslagen en zijn wij tegen de mazelen gevaccineerd, want die lijken te heersen in het St Thomas’ en in de buurt er omheen. Op zich hoeft dit natuurlijk niet direct een probleem te zijn, ware het niet dat er in het ziekenhuis veel immuungecompromitteerde patiënten zijn, en zwangere vrouwen van buiten het Verenigd Koninkrijk (‘non-UK-born’) die nog nooit waterpokken hebben gehad.
Het virologisch team is er verantwoordelijk voor dat deze zwangeren varicella-zoster-immunoglobuline (VZIG) krijgen als ze aan waterpokken zijn blootgesteld. Alleen aan het invullen van formulieren ben je al snel een uur per persoon kwijt. De ene blootgestelde zwangere volgt na de andere, totdat de afdeling obstetrie belt: ‘Een van de non-UK-born zwangeren heeft haar kind met waterpokken meegenomen naar de controleafspraak. Samen hebben zij een tijd in de wachtkamer gezeten. What would you advise us to do?’
Snel wordt er een lijst samengesteld van alle zwangeren die tegelijk met of kort na het kind met waterpokken in de wachtkamer hebben gezeten. Zo’n 25 zwangeren worden geïdentificeerd. Aan ons de taak hun controleserologiemonsters te traceren, om die te testen op varicella-zoster-IgG. Als de uitslag negatief is nodigen wij de vrouwen uit voor toediening van VZIG. Als zij bijna aterm zijn, vraagt de situatie om extra waakzaamheid en nog wat aanvullende organisatie. Met goede moed gaan we snel aan de slag. Niet veel later bezoekt een kind met waterpokken zijn immuungecompromitteerde broertje op de kinderafdeling, waar verschillende ernstig zieke kinderen liggen…
Wellicht is het te overwegen om iedereen bij aankomst in een nieuw land bij de douane een informatiebrochure voor te lezen over de meest voorkomende lokale infectieziekten?
Reacties