De betekenis van zowel insulinedeficiëntie als insulineresistentie bij de pathogenese van niet-insuline-afhankelijke diabetes mellitus (NIDDM) is nog altijd onderwerp van discussie. Na orale glucosebelasting zijn bij NIDDM-patiënten zeer verschillende reactiepatronen beschreven, variërend van een verminderde tot een normale, maar ook versterkte insulinerespons.1
Zeer onlangs ontwikkelden Temple et al. een…
Artikelinformatie
In print verschenen in
week 22 1989
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1989;133:1137
Vakgebied
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG
Reacties