Mensen klagen over hun gehoor en door artsen worden uiteenlopende afwijkingen in de geleiding en perceptie van geluid geconstateerd. Niet alle klachten van patiënten kunnen in een diagnose worden vertaald, niet alle mensen bij wie een gehoorstoornis wordt geobjectiveerd, hebben klachten, die daarmee overeenstemmen. Advies aan patiënten om zich te laten behandelen, te laten controleren of om voor het gehoor riskant gedrag achterwege te laten, wordt niet steeds opgevolgd en het nut van geneeskundig handelen valt daardoor soms tegen. Dit alles is niet bijzonder. Het betreft algemene geneeskundige fenomenen, die goed beschreven en in hun samenhang beoordeeld kunnen worden met een episodegeoriënteerde epidemiologische beschrijving (figuur).1
Het bijzondere van gehoorstoornissen is dat het om een gezondheidsprobleem gaat, waarvan veel gekwantificeerd kan worden door het meten van de sterkte en de toonhoogte van het geluid, dat door één of beide oren gehoord kan worden. Hierdoor kan ook de doeltreffendheid van…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties