De impasse die ADHD heet

There are two extreme views within psychiatry when it comes to etiopathogenesis. At one extreme is the naturalistic vision; at the other extreme is a perception of psychiatric diagnoses as social constructions. There are also different perspectives on ADHD: historical, social, psychological and neurobiological. In this article, I will try to find a position between the two extremes to sketch the context of the current ADHD debate from the different perspectives. I conclude that a one-sided neurobiological view of ADHD lacks adequate foundation; it does not support the psychiatrist who is struggling with complicated ADHD issues in daily practice, and does not respond adequately to the very real problems of the people concerned and their families. We do not know exactly how to address the issue of ADHD in children and adults. Traditionally in medicine, to abstain in case of doubt is a virtue.

Conflict of interest and financial support: none declared.

In dubio abstine – primum non nocere

Wetenschap is twijfelen of je het zeker weet

Binnen de psychiatrie zijn twee extremen te onderscheiden als het gaat om visie op etiopathogenese.1 Aan het ene uiterste staan psychiaters die menen dat psychiatrische ziektes in de natuur gegeven zijn, ‘ontdekt’ kunnen worden en eenzelfde entiteit hebben als bijvoorbeeld infectieziekten of maligniteiten. Volgens deze visie zijn psychiatrische ziektes – als de wetenschap maar ver genoeg gevorderd zou zijn – met zekerheid aan te tonen of uit te sluiten; men kan zo verklaren (‘erklären’) wat er aan de hand is.

Aan het andere uiterste bevinden zich psychiaters die psychiatrische beelden beschouwen als sociale constructen. Ons classificatiesysteem is een door mensen bedachte indeling in stoornis-categorieën. Deze kunnen gezien worden als modellen van de werkelijkheid met één of meer hypotheses over de etiologie, waardoor uitspraken over prognose en behandeling en daarmee een min of meer rationele…