artikel
De titel van dit stukje is lange tijd mijn ‘motto’ geweest. Ook toen ik na wat omzwervingen uiteindelijk besloot dat de huisartsgeneeskunde mijn toekomst was, bleef ik erin geloven. Altijd heb ik gedacht dat het beter was een dokter te zijn met gedegen kennis dan een dokter die ‘alleen maar aardig was’. Stom genoeg heb ik me nooit beseft dat die twee zaken ook hand in hand kunnen gaan.
Dat besef is bij mij gegroeid toen ik in de afgelopen jaren zelf met dokters te maken kreeg, maar dan als patiënt. Ik kreeg plots te maken met aan tweetal aandoeningen die niets met elkaar te maken hadden, maar allebei uitblonken in de statistieken: zeldzaam dus. Het hebben van een aandoening die buiten de gangbare paden ligt, stelt je als patiënt behoorlijk op de proef. Ondanks mijn eigen kennis en ingangen om de diagnostiek te versnellen, stuitte ik vaak op de onzichtbare grenzen die zich in onze ziekenhuizen bevinden. Uiteindelijk wordt er een therapievoorstel gedaan, waar ik als patiënt, conform de Wet BIG, zelf over mag meebeslissen.
Hier komt de ware dokter om de hoek kijken. Niet alleen het overtuigd zijn van de eigen vaardigheden op het medisch-technische vlak, maar ook het hebben van empathie en van geduld om een en ander met je te bespreken, naast het bieden van ruimte om er over na te denken en discussiëren, maken de ware arts tot wat hij is. Uiteindelijk hebben de laatste factoren mij over de streep getrokken waar het ging over mijn keuze van ziekenhuis en specialist om me te laten behandelen. Waarom? Uiteindelijk is het erg simpel: als je er vanuit mag gaan dat er op het medisch-technische vlak niet zulke grote verschillen zijn (dit is discutabel natuurlijk), wordt de manier van benadering ineens heel belangrijk: ‘het gaat er niet om wat je zegt, maar hoe je het zegt’. Ook ik had nodig dat mijn behandelend arts mij begreep, beter nog, mijn twijfels begreep en ze openlijk met mij besprak. Het lijkt allemaal zo voor de hand liggend, maar mijn ervaringen hebben me geleerd dat dat in de praktijk niet per definitie zo is.
In het beslissingsproces en in de afhankelijke positie waarin je als patiënt verkeert, zijn het vaardig communiceren en het tonen van begrip en empathie onontbeerlijke factoren, die het nemen van een beslissing voor een therapie zeker beïnvloeden. Is dit erg of moeten we hiervoor oppassen? Nee, maar het is goed om ons als behandelaars ervan bewust te zijn dat onze patiënten zich in een afhankelijke positie bevinden.. Of de patiënt zich nu met een kleinere klacht of ernstigere aandoening bij zijn behandelend arts presenteert, deze klacht is voor hem of haar een belangrijk gegeven en dient als zodanig ook te worden geïnterpreteerd. Wat ik geleerd heb als patiënt was dat de communicatieve vaardigheden van de behandelaar niet onder hoeven te doen voor de medisch-technische.
Reacties