Anita Vreugdenhil

Wat wilde u vroeger worden?

‘Ik wist zeker dat ik dierenarts zou worden, totdat ik op mijn twaalfde besefte dat in de dierengeneeskunde niet alleen kennis of kunde, maar ook geld een beperkende factor zou kunnen zijn in de behandeling. “Dus” werd het de geneeskunde van de mens. Hoe kon ik weten dat we daar voor eenzelfde dilemma zouden komen te staan?’

Welke levende arts bewondert u het meest en waarom?

‘Vol bewondering zie ik elke dag om mij heen die arts die ondanks een moeilijke scheiding met hart en ziel haar poli komt doen, die arts die vol enthousiasme vertelt hoe zijn onderzoek de behandeling van zijn patiëntengroep een stap verder heeft gebracht, die arts die ik met engelengeduld de coassistent nog eens hoor uitleggen hoe het ook alweer zat met dat zuur-base-evenwicht, die arts die weer opkrabbelt na een slepende klachtenprocedure, die arts die mij binnen een uur terugmailt vanwege een vraag over een patiënt – hoe doen ze dat?!’

Wat is de grootste vergissing in uw carrière geweest?

‘“Sometimes you win, sometimes you learn.” Dat is hoe ik kijk naar mijn keuzen tot dusver. Bij alle keuzen in mijn carrière volgde ik steeds mijn onderbuikgevoel, deed wat ik dacht dat nuttig was en zorgde vooral dat ik energie kreeg van wat ik dagelijks deed. Het stempel “vergissing” zal ik niet snel gebruiken.’

Wat was de beste stap in uw carrière?

‘Mijn beste stap, nu 10 jaar geleden, was het oprichten van COACH. We zijn inmiddels uitgegroeid tot een geweldig team, met veel jonge arts-onderzoekers, waaraan ik leiding mag geven. Met dat team kunnen we niet alleen met onderzoek kinderen helpen om chronische ziekten te voorkomen, maar hebben we ook mogen leren hoe zorg te verlenen over muren, lijnen, sectoren en financiële schotten heen. Die kennis en inzichten hebben mij enorm verrijkt en zijn nu bijzonder relevant voor toekomstige zorg waarin samenwerken in een netwerk een must is.’

Wat heeft u ertoe bewogen een artikel bij het NTvG in te dienen?

‘Ons onderzoek heeft resultaten opgeleverd waarvan ik denk dat elke zorgverlener die kinderen behandelt kennis zou moeten nemen. Met de juiste aanpak is de comorbiditeit bij zeer jonge kinderen met obesitas te behandelen. Ontwikkelingen voor deze behandeling zijn in volle gang. Bewustzijn van het probleem, signalering en toeleiding naar het juiste aanbod gaan nu een belangrijke bijdrage zijn van zorgverleners in Nederland. Het NTvG is een ideaal kanaal om deze belangrijke boodschap onder zorgverleners te verspreiden.’

Wat zou u doen als u 1 dag de baas in Nederland zou kunnen zijn?

‘Dat wordt een lange dag hard werken. Voor de koffiepauze zorgen dat de leefstijlinterventie voor kinderen per direct vergoed wordt en de kwaliteitsborging geregeld is. Voor de lunch zorgen dat er meer voedingseducatie komt in het onderwijs (van basisschool tot geneeskundeopleiding). Voor de theepauze middelen vrijmaken voor onderzoek. Na de theepauze met verzekeraars, zorgaanbieders, gemeenten en bedrijven in gesprek gaan over populatiebekostiging en rolverdeling, en hen pas laten gaan als het geregeld is (en dan is het wel middernacht).’

Waar bent of was u het gelukkigst?

‘Genietend van de zonsondergang, boven op een zandduin in de woestijn, samen met mijn man en 3 zonen (13, 16 en 18 jaar) om vervolgens vallende sterren te spotten. “Nee mam, dat zijn gewoon stenen die verbranden in de dampkring.” Om vervolgens in die onwaarschijnlijk donkere leegte met zijn vijven in slaap te vallen.’

Wat is uw mooiste publicatie?

‘Onze eerste publicatie over de positieve veranderingen bij kinderen in het COACH-programma (Rijks et al, JCEM, 2015) was voor mij en het team een enorme stimulans om door te gaan. De constatering dat kinderen met morbide obesitas vergelijkbare veranderingen in gewicht en gezondheidsrisico’s lieten zien als kinderen met minder ernstig overgewicht bevestigde het nut van onze “zorg op maat”-aanpak.’

Met welk dilemma worstelt u momenteel?

‘Mijn grootste dilemma is hoe ik de komende jaren mijn tijd wil verdelen. Patiënten begeleiden (geeft erg veel voldoening)? Bestuurlijke taken (groter bereik)? Meer onderzoek doen (nieuwe kennis ontwikkelen)?’

Heeft u een ‘guilty pleasure’?

‘Hard meezingen en dansen met Beyoncé.’

Welke persoonlijke ambities heeft u?

‘Graag zou ik een bijdrage willen leveren aan de organisatie van netwerken in de zorg en preventie van ziekten. Het is mijn overtuiging dat daarmee de zorg beter en ook beter betaalbaar wordt. Maar ook dat zorgverleners daardoor meer in hun kracht worden gezet en prettiger kunnen werken. Boven alles geloof ik dat daarmee voorkomen kan worden dat toekomstige generaties geconfronteerd gaan worden met een wereld waarin zorg onbetaalbaar is.’

Waar kunt u zich over opwinden?

‘Onze huidige maatschappij bevordert een ongezonde leefstijl bij kinderen. Er wordt momenteel enorm hard gewerkt door vele mensen en organisaties om dit tij te keren. Ik wind me vooral op over de verloren energie door barrières die zij tegenkomen in het proces: bureaucratie, financiële beperkingen of onverschilligheid.’

Als u nu geen kinderarts-MDL was, wat zou u dan het liefste zijn? En waarom?

‘Ik doe wat ik het allerliefste doe, en als ik morgen merk dat dat niet meer zo is, ga ik het overmorgen veranderen.’

Heeft u een tip voor studenten?

‘Mijn tip aan studenten is om goed te beluisteren welke ontwikkelingen en behoeften er zijn in de maatschappij en het geleerde in de opleiding vanuit dat perspectief te benaderen. De maatschappij ontwikkelt zich veel sneller dan de zorg en de opleidingen. Studenten kunnen zelf bijdragen aan hun opleiding. Een fantastisch voorbeeld daarvan is het initiatief “Student en Leefstijl”.’

Wat is uw motto of lijfspreuk?

‘Doe waar je je gelukkig bij voelt en volg de koers waar je in gelooft.’

Wat doet u om fit te blijven?

‘Ik ben altijd buiten, heb een grote tuin waar altijd gesnoeid moet worden en onkruid groeit. Ik woon in een buitengebied en wandel veel. En als ik te weinig aan bewegen ben toegekomen, heb ik thuis een crosstrainer.’

Wat doet u met familie en vrienden die aankomen met kwaaltjes?

‘Mijn ervaring is dat familie en vrienden dit uitsluitend doen als het serieus is. Ik beoordeel dan of ik van betekenis kan zijn. Het argument “dat 18+ helaas niet mijn vakgebied is” komt zelden van pas.’

Wat zou u willen veranderen in de zorg?

‘Als arts worden wij vaak afgebeeld met een stethoscoop. Onze luistervaardigheden en voelsprieten kunnen we nog meer inzetten om vroeg op te pikken waar behoeften liggen van onze patiënten en in onze maatschappij, zodat we hier sneller op kunnen inspelen en niet achter de feiten aanlopen.’

Krijgen dokters genoeg betaald?

‘Ja.’

Wat zou u geweten willen hebben toen u jong was?

‘Dat mannen echt van een andere planeet komen dan vrouwen, en dat het wederzijds respecteren en waarderen van elkaars kwaliteiten en diversiteit resulteert in de beste prestaties.’

Wat trekt u meestal aan naar uw werk?

‘Een paar keer ben ik met sneakers naar het ziekenhuis gegaan, daar hebben ongeveer 20 mensen een opmerking over gemaakt “Geen hakken?!” Ik draag graag vrouwelijke kleding, vaak grijs en zwart, en besteed er graag aandacht aan.’

Is de gedachte aan pensioen een droom of een nachtmerrie?

‘Paniek – nog 20 jaar en ik heb nog zo veel te doen!’

Wat doet u met 1 miljoen euro?

‘Een vliegende start geven aan het programma ‘Your Coach Next Door’ waarmee we de netwerkzorg voor kinderen met overgewicht over heel Limburg uitrollen. En als we het slim aanpakken misschien wel over heel Nederland.’