artikel
Er rijdt een robot over het fietspad. Hij heeft het tempo van een langzame hardloper en stopt bij iedere afrit om zich ervan te verzekeren dat er geen auto aankomt. Achter mijn kinderen, de een op zijn fietsje en de ander op zijn loopfietsje, wordt hij besluiteloos. De kinderen stoppen en lachen. Ik stroop mijn mouw op om met mijn niet-zo-indrukwekkende spierbal de robot op ander gedachten te brengen. Het lukt, hij steekt bij het eerste zebrapad de weg over, en gaat iets sneller verder op de stoep aan de overkant.
Na die eerste robot, ergens in de lente, zijn ze een bekend verschijnsel geworden. Ze zijn van de supermarkt en leveren thuis bestellingen af. Eens overwoog ik ook een bestelling te doen, deels uit nieuwsgierigheid en deels omdat het ook wel handig kan zijn.
Als we nergens meer moeite voor doen, wat is dan nog de moeite waard?
Maar ik waak voor het hellend vlak. Alles wat het leven gemakkelijker maakt, maakt ons lui en dooft ons uit. Het begint met een afwasmachine, dan een auto en een elektrische fiets. In Turku, waar we wonen, heeft de elektrische step de afgelopen jaren een opmars gemaakt. Je moet wel een diehard zijn om nog een doodgewone fiets te hebben. Een met een ouderwetse dynamo.
Onze door techniek gefaciliteerde luiheid is een medisch probleem, al kan ik dat niet met cijfers onderbouwen. Dat komt deels doordat de gezondheidseffecten zich traag openbaren en verschillen van persoon tot persoon. De een krijgt een slaapstoornis, de ander wordt onvruchtbaar. Broze botten, overgewicht, een zwak gestel. Voor al die aandoeningen zullen ze een pilletje vinden, maar niet voor het feit dat onze luiheid het vuur in ons dooft. Als we nergens meer moeite voor doen, wat is dan nog de moeite waard? Welkom in onze Brave New World.
Wat ook ontbreekt is een luiheidsmeter. Een punt voor iedere dag in de week dat je niet zweet. Een punt per uur screentime. Een voor elk apparaat dat je aanraakt en twee punten voor een smoes. Ik zou er patent op moeten aanvragen, om slapend rijk te worden.
Reacties