Renaissance en realisme

Iedere week doen we ons uiterste best om u een lezenswaardig tijdschrift te bieden met een grote variatie aan onderwerpen en rubrieken. Dat daarbij niet alles voor iedereen even interessant kan zijn, is inherent aan een algemeen blad voor een breed lezerspubliek. U hoeft ook niet álles te lezen.

Maar aan sommige artikelen kun je niet voorbijgaan, zoals het stuk over RNA-therapeutica (D4472). Daarin gaat een wereld voor u open. De wondere biologie van RNA-moleculen, die heel specifiek en doelgericht de functie van onze genen kunnen beïnvloeden. Daarmee geven ze niet alleen zicht op behandeling van ziekten die tot voor kort onbehandelbaar waren, maar bieden ze ook nieuwe mogelijkheden voor een zeer patiëntvriendelijke therapie bij chronische aandoeningen.

Zo kan een – weliswaar nog extreem dure – eenmalige toediening van een RNA-therapeuticum volstaan om het LDL-cholesterol langdurig te verlagen, waardoor een dagelijks pilletje niet meer nodig is. Analoog aan de wedergeboorte van kunst en cultuur zo’n vijf eeuwen geleden, spreken de auteurs van een RNAissance. Een wenkend perspectief…

Het stuk van Zielinksi en collega’s brengt ons weer terug in het heden (D4775). Het beschrijft een onderzoek naar de therapietrouw van patiënten met atriumfibrilleren. Een onthutsend resultaat: na 2 jaar blijkt 43% van de gebruikers van een DOAC gestopt te zijn met hun antistollingsbehandeling. Onder het wakend oog van de trombosedienst gaat het iets beter, maar ook dan is na 2 jaar 28% gestopt met hun cumarinederivaat. Dat is de harde realiteit, die ook geldt bij chronisch gebruik van andere cardiovasculaire medicatie. Ik denk dat we ons nog vaak onvoldoende realiseren hoe bedroevend het gesteld is met de therapietrouw van onze patiënten.

Hier ligt een taak, vooral voor huisartsen en apothekers (D4363). Want het kan nog wel even duren voordat die RNA-therapeutica breed toepasbaar zijn.