Percutane vertebroplastiek bij osteoporotische wervelinzakkingsfracturen: eerste kortetermijnresultaten

To describe the technique of percutaneous vertebroplasty and the short-term results in patients with symptomatic, osteoporotic vertebral compression fractures.

Design

Prospective follow-up study.

Method

In a pilot-study to evaluate the short-term safety and effectiveness of percutaneous vertebroplasty, 18 consecutive patients with a total of 33 osteoporotic thoracic or lumbar vertebral compression fractures were treated from October 2001 to June 2002 with a follow-up of 3-6 months. The indication for treatment was a symptomatic, therapy-resistant osteoporotic vertebral compression fracture. Percutaneous vertebroplasty was performed under radiographic control, after previous intraossal venography, using bone cement mixed with barium sulphate. Post-procedural follow-up consisted of radiological evaluation with conventional thoracolumbar X-rays and MRI scans, and interviews of the patients.

Results

Percutaneous vertebroplasty was technically successful in 31 of 33 vertebral fractures (94), and in 16 of 18 patients (89). One patient with extreme venous contrast leakage could not be treated. Sixteen patients had less or no pain after treatment. One patient retained thoracolumbar back pain after inadequate cementations and refused further treatment. None of the patients reported aggravation of symptoms following the procedure. Contrast leakage was absent in 18 vertebrae. In 8 vertebrae there was contrast leakage to paravertebral veins. In three of these cases the leakage was so severe that embolisation was performed, with success in one case. In 13 vertebrae, cement leakage to intervertebral and paravertebral spaces and pedicular cement spurs were seen, without clinical consequences. Immediately after the procedure and during follow-up there were no clinically relevant complications.

Conclusion

Percutaneous vertebroplasty was a technically feasible treatment in these patients with symptomatic, therapy-resistant, osteoporotic vertebral fractures. The first short-term results were comparable with results in the literature. A prospective randomised intervention study will be needed to compare percutaneous vertebroplasty with optimal conservative treatment.

Samenvatting

Doel

Beschrijven van de techniek van percutane vertebroplastiek en de kortetermijnresultaten bij patiënten met symptomatische osteoporotische wervelinzakkingsfracturen.

Opzet

Prospectief follow-uponderzoek.

Methode

Bij wijze van vooronderzoek naar kortetermijnveiligheid en effectiviteit van percutane vertebroplastiek werden 18 opeenvolgende patiënten met in totaal 33 osteoporotische thoracale of lumbale wervelinzakkingsfracturen behandeld in de periode oktober 2001-juni 2002, met een follow-up van 3-6 maanden. Indicatie voor behandeling was een symptomatische therapieresistente osteoporotische wervelinzakkingsfractuur. Percutane vertebroplastiek werd, nadat een intraossaal venogram was gemaakt, onder röntgendoorlichting uitgevoerd met botcement vermengd met bariumsulfaatoplossing. Ter evaluatie werden conventionele thoracolumbale röntgenfoto's en MRI-scans vervaardigd en er werden gesprekken gevoerd met de patiënten.

Resultaten

Percutane vertebroplastiek was technisch succesvol bij 31 van de 33 wervels (94) en bij 16 van de 18 patiënten (89). Eén patiënt kon niet behandeld worden vanwege aanzienlijke veneuze contrastlekkage. Van de behandelde patiënten hadden er 16 beduidend minder pijn of geen pijn meer; 1 patiënt behield thoracolumbale rugpijn bij inadequate cementaties en weigerde verdere behandeling. Geen van de patiënten meldde klachtenverergering na de procedure. Bij 18 wervels was er geen lekkage van contrast. Bij 8 wervels werd contrastlekkage naar paravertebrale venen gezien; bij 3 ervan was de lekkage zo ernstig dat embolisatie werd verricht, hetgeen succes had bij 1 wervel. Bij 13 wervels zag men cementlekkage in tussenwervelruimten en paravertebrale ruimten en cementsporen naar dorsaal, zonder klinische gevolgen. Direct postprocedureel en in de follow-upperiode traden geen complicaties op.

Conclusie

Percutane vertebroplastiek was een technisch goed uitvoerbare behandeling bij deze patiënten met symptomatische, therapieresistente osteoporotische wervelfracturen. De eerste kortetermijnresultaten kwamen overeen met de resultaten uit de literatuur. Er is een prospectieve, gerandomiseerde interventiestudie nodig, waarbij percutane vertebroplastiek wordt vergeleken met optimale conservatieve therapie.