Ook in klinische praktijk betere overleving AML

Een analyse van alle Nederlandse patiënten met acute myeloïde leukemie (AML) van 1989-2012 laat zien dat steeds meer mensen een effectieve therapie krijgen. Toch valt vooral bij oudere patiënten mogelijk nog winst te behalen, schrijven Rotterdamse hematologen in Leukemia (2015; online 17 juli).

In de onderzochte tijdspanne kregen 12.615 patiënten de diagnose ‘AML’ en bij nog eens 617 werd de variant acute promyelocytische leukemie (APL) geconstateerd. Mensen in alle leeftijdscategorieën kregen de ziekte, maar het hoogste risico liepen oudere mannen. Om uit te vinden of deze patiënten vergelijkbare overlevingskansen hadden als die door recente klinische behandelstudies gerapporteerd werden, koppelden de Rotterdammers de gegevens uit de nationale kankerregistratiedatabase aan overlijdensgegevens uit de Gemeentelijke Basisadministratie.

Vooral in de jongere leeftijdsgroepen ondergingen steeds meer patiënten de uitgebreidste behandelstrategie van het moment: een chemokuur om de ziekte in remissie te brengen, gevolgd door een onderhoudsbehandeling, eventueel gecombineerd met een stamceltransplantatie. Van de jongere patiënten kreeg een flink percentage de behandeling in studieverband, terwijl de ouderen met AML juist vaker buiten studies en al dan niet palliatief behandeld werden. Daarmee steeg de gemiddelde 5-jaarsoverleving van 12% in de periode 1989-1994 tot 20% in 2007-2012, maar vooral de jongere patiënten droegen bij aan die verbetering. De 5-jaarsoverleving van iemand jonger dan 60 jaar die een allogene stamceltransplantatie kreeg verbeterde in de onderzochte periode van 43 naar 52% en vormde daarmee de bovengrens, terwijl de overleving bij AML-patiënten boven de 70 jaar sinds de jaren 90 even slecht bleef.

De auteurs constateren dat patiënten ook in de echte wereld steeds meer kans hebben om AML of APL te overleven, maar dat de percentages die in artikelen over trials gerapporteerd worden, niet worden gehaald. Ze denken dat de therapieregimes voor ouderen met deze bloedkankers moeten worden geoptimaliseerd om een groter deel van deze groep in opzet curatief te behandelen.