Oefenbergje

8 mensen met type 1 diabetes mellitus, 9 begeleiders, 1 fotograaf, 2 filmers, 1 Nederlandse berggids, 63 dragers, 3 koks en 8 lokale gidsen: het team van de Kilimanjaro-expeditie 2008 van de Bas van de Goor Stichting. Alle deelnemers met diabetes hebben in oktober 2008 de top van de Kilimanjaro gehaald. Een verslag in 5 afleveringen (deel 4).

We staan op 3570 m aan de avond van ons oefenbergje, de Mount Meru (4532 m), een ‘eitje’ vergeleken met de Kilimanjaro (5895 m). Eelco is al eerder achtergebleven met een van de deelnemers die niets meer binnenhield. Een ander lid van ons medisch team blijkt tijdens de klim die dag flink gedehydreerd te zijn geraakt: een hartfrequentie in rust van 130/minuut en een Hb van 10,6 mmol/l. Flink in het water (en zout) gezet. Op het afgesproken tijdstip (1:00 uur) worden we niet door de wekker, maar door een schreeuw gewekt. Een van de deelnemers blijkt uit bed gevallen; geen hypoglykemie, maar een vagale collaps. We kleden ons gelijk aan en een kop thee geeft iedereen voldoende vertrouwen om te starten. Na een uur klimmen in het pikkedonker gebeurt waar ik al bang voor was. Onze eerder gecollabeerde deelnemer moet het alsnog opgeven en moet samen met mij terug. De teleurstelling is enorm; ze had zich zo goed voorbereid.

Om 12:00 uur is nog steeds niemand terug. Ik ga hun maar tegemoet en kom pas om 15:00 uur de eerste afdalers tegen. Ik schrik ervan, ze tonen onverwacht zeer vermoeid en sommigen zijn de uitputting nabij: het was donker, ze moesten telkens weer rusten na 100 passen, en dan die hoofdpijn... Een van de deelnemers heeft een knieblessure. In het kamp blijkt zij een bursitis van de pes anserinus te hebben, die we behandelen met lokale injecties met steroïden en intapen van de knie. Na thee, popcorn en nootjes zetten we de afdaling nog dezelfde dag voort naar het basiskamp Miriakamba op 2514 m.

We overleggen, ons vertrouwen dat alle deelnemers de top kunnen halen, wankelt: is het tijd voor een slecht nieuws gesprek? Wij als artsen-begeleiders lijken onze eigen kansen om de top te halen niet op voorhand in de waagschaal te willen stellen. Maar… de kans dat wij zelf hoogteziekte krijgen, is ineens ook niet meer denkbeeldig. Na ruim een uur praten blijkt het goed ontwikkelde reflectieve vermogen van de betrokken medisch professionals: de eigen emoties worden herkend, bespreekbaar gemaakt en het enige juiste besluit volgt. We gaan met alle deelnemers en begeleiders doen waarvoor we gekomen zijn: de Kilimanjaro beklimmen!