Vrijwel dagelijks rollen uitnodigingen voor nascholing de brievenbussen en mailboxen van huisartsen binnen. De onderwerpen zijn zeer divers, de omgeving waarin scholing plaatsvindt is soms erg aantrekkelijk en de punten voor accreditatie liggen voor het oprapen. Tientallen aanbieders zijn actief op de nascholingsmarkt en namen van vele experts passeren de revue als we de fraaie folders bestuderen. Maar gaat het steeds om kennis waarmee huisartsen sneller en veiliger correcte diagnoses kunnen stellen en goede behandelplannen kunnen formuleren?
In dit artikel verdiepen we ons in de complexiteit van diagnostiek in de huisartsenpraktijk en de rol van kennis. Deze kennis wordt bedreigd omdat de organisatie van de zorg verandert. Onze stelling is dat nascholing meer dan nu het geval is moet gaan over de diagnostiek van ernstige ziekten die niet mogen worden gemist in de eerste lijn, over ongewone presentaties van gewone ziekten, en over de rol van het ‘niet-pluis’-gevoel in het…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Nascholing voor huisartsen relevant voor diagnostiek?
Hulde voor dit fraaie artikel! Het wordt inderdaad tijd, dat wij als huisartsen de koe bij de horens pakken en onze nascholing professioneler gaan aanpakken. Nu doet iedereen maar wat........
Het maakt de nascholing er zeker uitdagender op en met de adviezen uit dit artikel wordt het vak nog rijker dan het nu al is.
Met groet Dr. Robert Mol, huisarts
Nascholing huisartsen
Deze opinie is een schot in de roos van de 'body of knowledge' van alle artsen. Zonder ziektespecifieke kennis is het tobben, vooral in huisartsenland, waar de specifieke ziekten zich maar mondjesmaat aandienen. Het volume aan kennis wordt bedreigd, daar ben ik het met de schrijvers volledig mee eens. De continue zorg wordt discontinu georganiseerd. De integrale zorg wordt opgeknipt in kleine kleine specifieke pakketjes buiten de spreekkamer, de persoonlijke zorg wordt op zijn best door twee huisartsen gedeeld.
Helaas weten we niet wat we niet weten, totdat de patiënt ons met de neus op de feiten drukt. De schrijvers breken een lans voor een hernieuwde aandacht voor ziektespecifieke kennis. Die is naast de genoemde bronnen ook aanwezig bij de specialist om de hoek. Hun kennis mengen met onze brede kennis is bijna te mooi om waar te zijn. De collegialiteit neemt toe en de patiënt voelt zich er wel bij.
Nascholing in den vreemde draagt hier niet toe bij. Kansen worden gemist. Het opleuken van scholing aldaar is profijtelijk voor de organisatoren. Anders doen ze het niet. Ook bedenkelijk is de schreeuwerige reclame die het Medisch Contact begeleidt in de vorm van PMC krantjes, om een ander onderwerp te noemen.
Een herbezinning op de nascholing zonder opleukgehalte is noodzakelijk. Kennelijk is de huisarts zelf niet bij machte om die noodzaak te vertalen. Het zal van hogerhand moeten gebeuren. Het woord is nu aan het College voor Accreditatie Huisartsen. Zwijgen kan niet meer.
Raymond Leclercq, docent