Lange-termijnoverleving na succesvolle resuscitatie buiten het ziekenhuis

- Between 1983 and 1989, 962 patients in Rotterdam were resuscitated outside hospital, of whom 240 (25) could be discharged alive. A follow-up study was performed to determine prognosis in these patients. Data were collected through the Municipal Health Service, Population Registries, the hospitals where the patients were admitted, and the general practitioners.

Of these 240 survivors of out-of-hospital resuscitation 80 survived after 1 year and 61 after 5 years. During the first year, 9 suffered from myocardial (re)infarction and 13 underwent coronary bypass surgery or angioplasty. Within the first three years after resuscitation 60 of the patients were readmitted to a hospital. Permanent or temporary neurological deficits were observed in 30 patients (14). Patients with a primary arrhythmia without myocardial infarction had a poorer prognosis than patients with cardiac arrest in the context of an infarct. Survival was better in patients in whom resuscitation was initiated by physicians or ambulance-nurses, than in patients resuscitated by lay-people. Multivariate analysis revealed that this difference was caused by a larger proportion of patients with a primary arrhythmia in the latter group.

Since long-term prognosis after out-of-hospital resuscitation is satisfactory, programmes for resuscitation courses should be stimulated. Such courses should be aimed predominantly at relatives of patients with known heart disease, police officers and children.

Samenvatting

Tussen 1983 en 1989 werden in Rotterdam 962 patiënten buiten het ziekenhuis geresusciteerd, waarvan er 240 (25) levend werden ontslagen. Naar deze patiënten werd een retrospectief onderzoek verricht om inzicht te krijgen in de lange-termijnoverleving. Gegevens werden verzameld via de ambulancedienst van de GGD, de Burgerlijke Stand, de ziekenhuizen waar de patiënten opgenomen waren geweest en de huisartsen.

De lange-termijnoverleving van deze 240 patiënten bedroeg na 1, 3 en 5 jaar respectievelijk 80, 67 en 61. In het eerste jaar kreeg 9 van de patiënten een (nieuw) hartinfarct en onderging 13 een bypass-operatie of percutane transluminale coronaria-angioplastiek. In de eerste 3 jaar na resuscitatie werd 60 van de patiënten opnieuw in het ziekenhuis opgenomen. Dertig patiënten (14) hadden korte of langere tijd neurologische stoornissen. Patiënten met een primaire ritmestbornis hadden een significant slechtere overleving dan patiënten met een ritmestoornis ten gevolge van een hartinfarct. De lange-termijnoverleving van patiënten bij wie de resuscitatie gestart was door artsen en GGD-verpleegkundigen was beter dan van patiënten bij wie de resuscitatie was gestart door leken. Met behulp van een multivariate analyse volgens Cox bleek dat dit verschil in lange-termijnoverleving kon worden verklaard door de diagnose (hartinfarct of primaire ritmestoornis), in de groep patiënten bij wie de resuscitatie was gestart door leken was het percentage patiënten met een primaire ritmestoornis namelijk significant hoger.

Gezien de bevredigende resultaten zouden resuscitatiecursussen voor leken moeten worden gestimuleerd, waarbij men zich vooral zou moeten richten op huisgenoten van patiënten bekend wegens hartziekte, politiebeambten en kinderen.