In 1996 schreef de hoofdredacteur van The Lancet Richard Horton een uiterst kritisch en daardoor prikkelend hoofdredactioneel onder de veelzeggende titel ‘Surgical research or comic opera: questions, but few answers’ (Heelkundig onderzoek of een operette: vragen, maar weinig antwoorden).1 Het ontbrak de internationale chirurgische gemeenschap in zijn ogen aan creatief ontworpen en zorgvuldig uitgevoerde prospectieve gerandomiseerde studies (RCT’s). Hij riep op tot meer, maar vooral ook methodologisch beter klinisch onderzoek.
In het afgelopen decennium lijkt deze kritiek goeddeels weerlegd. Een groot aantal internationale, prospectief gerandomiseerde chirurgische trials werd opgezet en de resultaten daarvan werden in vooraanstaande tijdschriften gepubliceerd. Vooral op het gebied van de laparoscopische en de oncologische chirurgie, maar ook de vaatchirurgie werden onderzoeksresultaten verkregen waardoor steeds vaker in de dagelijkse chirurgische praktijk sprake kan zijn van de zo gewenste evidencebased chirurgie.
Nederland Nederlandse chirurgen hebben in belangrijke mate bijgedragen aan deze ontwikkeling. In ons relatief kleine, goed…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Klinisch wetenschappelijk onderzoek in de chirurgie
Zoals de auteurs melden vormt de uitgebreidere veranderde regelgeving, die als intentie heeft een verbetering van patiëntveiligheid te genereren bij deelname aan prospectieve gerandomiseerde trials, een belemmering voor inclusie van patiënten vanuit niet-academische ziekenhuizen hetgeen contra-productief uitpakt voor de wetenschappelijke kwaliteitsverhogende output. Derhalve zou meer financiële armslag nodig zijn voor extra lokale ondersteuning door researchverpleegkundigen. Tevens laten zij doorschemeren dat de regelgevers sommige praktischere en dus makkelijker realiseerbare ICT-afhankelijke organisatorische oplossingen niet toestaan of kennen. Derhalve zou het m.i. gerechtvaardigd zijn dat de praktische gebruikers cq medici vooraleer dergelijke regelgeving geïmplementeerd wordt een (bij)sturende rol krijgen die ook een overmaat aan bijkomende eisen en regeltjes kunnen indammen. En als ze die rol niet krijgen, zouden ze die m.i. moeten opeisen.
Wil medisch-specialistisch Nederland niet verzinken in een bureaucratisch moeras waarbij de patiënt tussen alle paperassen uit het oog verloren wordt , dan geldt mutatis mutandis eea ook voor regelgeving en administatie rond gewoon klinisch handelen alsook
uitdeiende registraties bij visititaties, intervisie, patiënttevredenheidsenquetes maar ook DBC en/of DOT-registraties waardoor goedbedoelde kwaliteitsverhoging beogende al dan niet digitale papiermassa's de adequate zorg soms vertragen.
R Maes, radioloog Gemini-ziekenhuis, Den Helder