Klein clubje, groot verschil

De International Federation of Medical Students’ Associations’ (IFMSA) wil geneeskundestudenten wereldwijd kennis laten maken met ‘global health’. Een van de nieuwste projecten is Global Medicine – een Engelstalig magazine dat drie keer per jaar gratis wordt verspreid op alle Nederlandse geneeskundefaculteiten. De redactie van Global Medicine (www.globalmedicine.nl) geeft in het weekboek een blik achter de schermen.

Onze redactie bestaat uit 17 studenten die in hun vrije tijd een blaadje maken. Soms vergeet ik dat zomaar een groepje studenten bergen kan verzetten.

Kort na het verschijnen van de eerste Global Medicine kreeg ik een mailtje van een eerstejaars uit Utrecht. Het leek haar leuk om een artikel voor ons blad te schrijven, maar ze had zoiets nog nooit eerder gedaan. Twee maanden later lag er een goed verhaal over de cholera-epidemie in Zimbabwe. Het liet zien hoe gezondheid door meer dan alleen biologische factoren wordt beïnvloed, het was actueel en kritisch. We waren hartstikke tevreden.

Op zoek naar een reactie uit het veld kwam ik terecht bij een Zimbabwaanse studente en bij een Nederlandse dame die tien jaar als voedingsdeskundige in Mutare had gewerkt. De reactie van de studente was indrukwekkend. Ze beschreef bevlogen hoe Mugabes partij duizenden dollars uitgeeft aan verjaardagsfeestjes, terwijl de choleraslachtoffers aan hun lot worden overgelaten. Maar ze vroeg ook of ik alsjeblieft haar naam niet wilde vermelden in het blad.

Van de reactie van de voedingsdeskundige waren we zo mogelijk nog meer onder de indruk. Hoe haalden we het in ons hoofd om een eerstejaars geneeskundestudent een politieke en economische analyse van Zimbabwe te laten schrijven? Zij vond het stuk ‘misschien geschikt voor een opdracht op school, maar niet in het Engels en zeker niet voor een groot publiek.’

Tijd voor crisisberaad. Heeft deze dame een punt? Misschien zijn we te kortzichtig geweest. Wat als we nog meer mensen voor het hoofd stoten met dit artikel? Voortaan moeten we misschien alleen opiniestukken van experts publiceren, want wie zijn wij nu helemaal?

Van de eerste schrik bekomen, lazen we het commentaar opnieuw. De emoties liepen weliswaar hoog op, maar inhoudelijke argumenten gaf de voedingsdeskundige nauwelijks. En, bedachten we, we wilden toch juist blikverbreding door niet alleen de medische kant van een verhaal te belichten? We wilden toch juist discussie uitlokken?

Uiteindelijk plaatsten we het artikel, met allebei de reacties. In een kort redactioneel nodigden we de lezers uit om te reageren. Een paar dagen na het verschijnen van Global Medicine kwam er post. Complimenten voor de auteur, maar teleurstelling over de reactie van de professional: onnodig kritisch en ongefundeerd.

‘Well done, team’, dacht ik en stuurde het bericht door. ‘Wat mooi’, schreef een art director terug, en toen viel mijn oog op haar signatuur. ‘Never underestimate the ability of a small group of committed individuals to change the world. Indeed they are the only ones who ever have’ (Margaret Mead).