Simon

De International Federation of Medical Students’ Associations (IFMSA) wil geneeskundestudenten wereldwijd kennis laten maken met ‘global health’, via onder andere internationale uitwisselingen en lokale projecten. Een van de nieuwste projecten van IFMSA Nederland (www.ifmsa.nl) is Global Medicine - een Engelstalig magazine dat drie keer per jaar gratis wordt verspreid op alle Nederlandse geneeskundefaculteiten. In de komende afleveringen van het Weekboek geeft de redactie van Global Medicine een blik achter de schermen. Eerdere edities en informatie over abonnementen zijn beschikbaar via www.globalmedicine.nl.

In de eerste editie van Global Medicine doet een Nederlandse studente verslag van haar bezoek aan een wezenopvangcentrum in Kigali, Rwanda. Als redactie proberen we steeds ook een andere kant van het verhaal te belichten door een commentaar te plaatsen van iemand uit het land waar het stuk over gaat. Een persoonlijke reactie van een lokale student of ervaringsdeskundige brengt het artikel dichterbij de lezer.

Ik mail naar mijn collega’s van de medische studentenvereniging in Rwanda. Binnen een minuut heb ik antwoord. ‘It is nice to hear from you, I am so busy now, I will reply later on.’ Ik glimlach, verrast over deze enthousiaste reactie en weer eens onder de indruk van het fenomeen internet. In volgende mailtjes krijg ik het levensverhaal van Simon te horen.

Simon is 5e-jaarsgeneeskundestudent, voorzitter van de Medical Students’ Association of Rwanda en staat aan het hoofd van een van de vele ‘child led families’ van het land. Grote groepen kinderen die na de genocide zonder ouders achterbleven, zijn op elkaar aangewezen voor inkomsten, opvoeding en veiligheid. Het hoofd van zo’n familie is vaak zelf nog een kind. ‘The information in your article is true but it is like a drop of rain in the desert. The report is based in Kigali where different NGOs take care of the orphans. But the orphans in the countryside hardly get care. There are child led families of more than 50 children and the international community still stands aside doing nothing. Personally, I am an orphan having three others to care for.’

Mijn dagelijkse beslommeringen schuiven even naar de achtergrond. Ik schrijf Simon dat ik me nauwelijks een voorstelling kan maken van zijn situatie, en dat ik het bijzonder vind dat hij zijn verhaal aan een wildvreemde vertelt. Ik spreek mijn bewondering uit dat hij is gekomen waar hij nu is. ‘It is nice to hear from you, I am so busy now, I will reply later on.’ Ik glimlach opnieuw. Het concept ‘out-of-office reply’ bestaat ook in sub-Saharaans Afrika. Maar in de volgende mail: ‘From the day my relatives were killed in front of the French troops who were naming themselves peacekeepers, I started hating everyone including myself. [. . .] What can you do to help as someone who seems to care about this issue?’

Wat ik kan doen, Simon, is jouw verhaal verder vertellen. En andere vergeten verhalen over de gezondheidszorgproblemen in de wereld. Verhalen die we niet horen in de collegezalen. Daarom maak ik Global Medicine. Omdat ik geloof dat deze verhalen mij en mijn medestudenten betere dokters maken. Omdat ik geloof dat betere dokters een betere wereld maken.