Inleiding
Al ruim 20 jaar wordt immunofluorescentie(IF)-onderzoek van de huid gebruikt als diagnostisch hulpmiddel. Dat geldt niet alleen voor de diagnostiek van in hoofdzaak dermatologische aandoeningen, zoals chronische discoïde lupus erythematodes (CDLE), pemphigus, lichen ruber planus, maar ook voor systeemziekten zoals de ziekte van Dühring (dermatitis herpetiformis), vasculitiden, IgA-nefropathie en vooral voor lupus erythematodes disseminatus (LED).
In dit artikel willen wij ingaan op de betekenis van IF-onderzoek voor lupus erythematodes. Voor de ziekte van Dühring, vasculitiden, en IgA-nefropathie verwijzen wij naar andere overzichtsartikelen.1-3
IF-onderzoek is een microscopische methode waarbij groot-moleculaire stoffen, bijvoorbeeld complementfactoren (C), immunoglobulinen (Ig) en andere eiwitachtige stoffen in een weefsel zichtbaar gemaakt worden. Dat gebeurt met antisera, afkomstig van proefdieren die geïmmuniseerd zijn met de aan te tonen stof. Hiertoe zijn de sera gemerkt met een fluorochroom, bijvoorbeeld fluoresceïne-isothio-cyanaat (FITC). Deze stof kan fluoresceren, dat wil zeggen, dat zij na excitatie met (in dit geval) paars…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties