artikel
Tijdens mijn specialisatie tot MDL-arts vatte ik het plan op om met een fellowship op het gebied van inflammatoire darmziekten mijn opleiding af te ronden. Vervolgens deed de unieke mogelijkheid zich voor om dit aan de University of Chicago in de Verenigde Staten te doen. De consequentie: ik moest mijn Amerikaanse artsexamens behalen.
Na de nodige voorbereidingen volgde mijn inschrijving voor ‘United States Medical Licensing Examination’ (USMLE) Step 1. Dit is het eerste examen dat de basale medische kennis test. Ik haalde mijn oude studieboeken van de plank en probeerde gedurende 5 maanden om de spaarzame vrije uurtjes op te vullen met onderwerpen als de citroenzuurcyclus en stapelingsziekten. Ik kon het examen in Amsterdam doen. Het duurde 8 uur en bestond uit maar liefst 322 elektronische multiplechoicevragen. Het ging er tijdens het examen streng aan toe: na elke sanitaire stop werd mijn identiteit met vingerafdrukken en paspoortcontroles gewaarborgd. Na 2 lange maanden wachten, arriveerde de bevrijdende uitslag en kon ik mij gaan voorbereiden op het volgende examen.
USMLE Step 2a was een relatieve verademing. De kliniek kwam meer op de voorgrond en met name diagnostiek en behandeling van klinische ziektebeelden stonden centraal. De keerzijde was dat alle specialismen binnen de geneeskunde bekend werden geacht. Als aanstaande MDL-arts moest ik weer de boeken in om mijn kennis over de psychiatrie, dermatologie en orthopedie op te frissen. Wederom een volledige dag achter de computer leverde gelukkig opnieuw een positief resultaat op.
Het laatste examen, USMLE Step 2b, is bedoeld om de klinische en communicatieve vaardigheden van een kandidaat in de praktijk te testen. Dit klinkt eenvoudig, maar het Engelse medische jargon bleek in de praktijk toch lastiger te zijn dan het op PubMed lijkt. En op wie kan je dit oefenen? Na een provisorische voorbereiding vloog ik naar Atlanta om daar een volledige dag simulatiepatiënten aan een anamnese en lichamelijk onderzoek te onderwerpen, gevolgd door uitleg over hun ziekte en het documenteren van mijn bevindingen. Zodra het beginsignaal klonk stormden alle kandidaten tegelijk bij hun simulatiepatiënt naar binnen om na de tijdslimiet van 10 minuten weer terug te keren en razendsnel het verslag te typen, waarna iedereen rouleerde naar de volgende simulatiepatiënt. Twee maanden later – anderhalf jaar na aanvang – kon ik als arts in de Verenigde Staten aan de slag.
Een belangrijk kenmerk van de Amerikaanse examens is dat het hele proces volledig geprotocolleerd en gestandaardiseerd is. Iedereen die als arts in de Verenigde Staten wil werken, moet deze examens halen, of je nu uit Nederland of Afghanistan komt. Je weet hierdoor precies waar je aan toe bent en aan het einde van de rit ligt er een uitslag die niet liegt. De individuele uitslagen kunnen vervolgens door zowel kandidaat als ziekenhuis gebruikt worden om het vervolg van een medische opleiding te plannen. Kortom, het is een competitief maar transparant systeem dat misschien wel goed aansluit bij de onderliggende mentaliteit in de Verenigde Staten.
Reacties