Dames en Heren,
In de klinische les van vorige week heb ik toegezegd nader in te gaan op de behandeling van de toen besproken patiënten.1 Het ging om drie patiënten (A, B en C).
Patiënt A is een 26-jarige onderwijzeres, behorend tot de CARA-groep, gekenmerkt door aanvalsgewijze kortademigheid, een geheel reversibele bronchusobstructie, aanwijzingen voor allergie en hyperreactiviteit, zonder complicaties.
Patiënt B is een 40-jarige vertegenwoordiger met voortdurende vrij lichte kortademigheidsklachten in wisselende intensiteit, een waarschijnlijk niet geheel reversibele bronchusobstructie, duidelijke bronchiale hyperreactiviteit en wellicht aanwijzingen voor allergische momenten met minstens jaarlijkse episoden van complicerende bacteriële luchtwegontstekingen.
Patiënt C, tenslotte, is een 55-jarige ambtenaar, die wij als volgt definieerden: CARA, gekenmerkt door chronisch hoesten, opgeven van wit slijm en toenemende kortademigheid bij inspanning en in de vroege ochtend, waarschijnlijk slechts ten dele reversibele bronchusobstructie, geen aanwijzingen voor allergie, wel voor bronchiale hyperreactiviteit, zonder complicaties. Wij hebben deze uitgebreide definiëring onder…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties