Attributies en chronische vermoeidheid

– It was recently suggested that chronic fatigue is merely a question of attribution. Attribution clearly contributes to the course of chronic fatigue syndrome (CFS) but is not its sole determinant. The presence of strong somatic attributions appears to be one of the perpetuating factors in CFS but not the only one. Many CFS patients present a self-diagnosis, e.g. myalgic encephalomyelitis. Communication problems between patient and doctor easily arise because of different attributions of the complaints. At the start of fatigue somatic attributions are of less importance than later on in the course of the complaints. In this process an iatrogenic factor might be involved. On the other hand doctors are able to influence these attributions actively in a favourable direction.

Vermoeidheid komt erg vaak voor en behoort tot de toptien van aan huisartsen voorgelegde klachten. Vaak gaat vermoeidheid vanzelf weer over, maar in zo'n 10 van de gevallen blijven de klachten tenminste een half jaar of langer aanhouden.1 Als voor deze klachten door de arts geen lichamelijke verklaring gevonden is, spreken wij van chronische vermoeidheid.

Wat ook de verklaring is die de arts geeft, patiënten hanteren vaak eigen verklaringen voor hun klachten. Deze verklaringen worden attributies genoemd. Vrijwel iedere patiënt heeft duidelijke of minder duidelijke ideeën over de oorzaak van zijn klachten. Men spreekt dan van causale attributies. Onlangs verscheen van een Engelse onderzoeksgroep een artikel getiteld: ‘Chronic fatigue in the community: “a question of attribution”’.2 Deze titel suggereert dat louter attributies bepalend zijn voor chronische vermoeidheid. Klopt dat? Wat is eigenlijk de rol van attributies bij patiënten met chronische vermoeidheid en het chronische-vermoeidheidsyndroom (CVS)?

Eerst iets over…