Appendagitis epiploica: een onderbelichte zelflimiterende acute buikaandoening

To describe the clinical findings in patients with epiploic appendagitis and to evaluate its natural course.

Design

Retrospective.

Method

A review of the medical records was carried out for all patients who were diagnosed with epiploic appendagitis using ultrasonography and computed tomography (CT), during the period June 1988-October 2001, at the Haaglanden Medical Centre (Westeinde site), The Hague, the Netherlands.

Results

The study group consisted of 49 patients, 38 men and 11 women, with a median age of 41 years. The main symptom was focal abdominal pain, with a median diagnostic delay in the patients of 2 days, located in the left lower quadrant (n = 34), right lower quadrant (n = 8), right upper quadrant (n = 6) or left upper quadrant (n = 1) of the abdomen. No other complaints were present with the exception of nausea and vomiting in two patients. Leucocytosis was found in 21 of patients, the erythrocyte sedimentation rate was elevated in 26 of the patients, and signs of peritoneal irritation were found in 53 of the patients. Epiploic appendagitis was correctly included in the clinical differential diagnosis of 2 patients. All of the patients made a complete and uncomplicated recovery under conservative treatment; the majority were symptom-free within 9 days.

Conclusion

Due to the increased use of diagnostic imaging in patients with acute abdominal symptoms, epiploic appendagitis is much more frequently diagnosed than before. Presenting symptoms of epiploic appendagitis are non-specific, leading to misdiagnosis in most cases. Epiploic appendagitis has a benign natural course and if patients are correctly diagnosed using ultrasonography and CT, unnecessary surgery and medical treatment may be avoided.

Samenvatting

Doel

Beschrijven van de klinische bevindingen en het vaststellen van het natuurlijke beloop bij patiënten met appendagitis epiploica.

Opzet

Retrospectief.

Methode

Onderzoek van de klinische gegevens uit de medische dossiers van alle patiënten met appendagitis epiploica, bij wie met echografie en CT de diagnose werd gesteld in het Medisch Centrum Haaglanden, locatie Westeinde, in de periode juni 1988-oktober 2001.

Resultaten

De studiegroep bestond uit 49 patiënten, 38 mannen en 11 vrouwen, met een mediane leeftijd van 41 jaar. De hoofdklacht was focale buikpijn met een mediane diagnostische vertraging bij de patiënt van 2 dagen, gelokaliseerd in het linker onderkwadrant (n = 34), rechter onderkwadrant (n = 8), rechter bovenkwadrant (n = 6), of linker bovenkwadrant (n = 1) van de buik. Behalve misselijkheid en braken bij 2 patiënten waren andere klachten afwezig. Leukocytose en verhoogde bezinkingssnelheid van de erytrocyten werden gevonden bij respectievelijk 21 en 26 van de patiënten, en tekenen van peritonitis bij 53. Bij 2 patiënten werd de juiste diagnose op klinische gronden overwogen. Bij alle patiënten was er een ongecompliceerd spontaan herstel onder conservatieve behandeling; het merendeel was klachtenvrij binnen 9 dagen.

Conclusie

Door toegenomen gebruik van beeldvormende diagnostiek bij patiënten met acute buikklachten wordt appendagitis epiploica aanzienlijk vaker gediagnosticeerd dan voorheen. Klinisch wordt de aandoening meestal niet onderkend door de afwezigheid van onderscheidende symptomen. De ziekte heeft een goedaardig natuurlijk beloop, en een juiste diagnose met echografie en CT voorkomt een onnodige operatie en behandeling.