Zelfbeschadigend gedrag

To gain a better understanding of self-harm, a 28-year-old female patient and a 19-year-old female patient with self-harming behaviour are presented. The first patient refused treatment of cut wounds when the doctor enquired about the reason for self-harm. The second patient was referred for mental health care. These cases illustrate the complexity of this behaviour for the patient and the caregiver. Self-harm is often a symbol of underlying problems and serves multiple psychological functions. It is mostly used by patients to cope with unbearable emotions for which they have no other solution. The self-harm invokes different feelings in caregivers which tend to influence the attitude of the caregiver towards the patient. It is very important that caregivers are aware of their feelings and use them professionally. People who self-harm should not be judged, but treated respectfully and attention should be paid to their suffering.

Dames en Heren,

Zelfbeschadigend gedrag is voor veel hulpverleners een moeilijk te begrijpen fenomeen. Terwijl de meeste mensen pijn en schade aan hun lichaam mijden, zijn er ook mensen die zichzelf juist opzettelijk beschadigen. Dit roept een scala aan gevoelens op, variërend van ongeloof en boosheid tot grote bezorgdheid. Over de prevalentie van dit gedrag circuleren uiteenlopende cijfers: tot 4% bij volwassenen, 7-18% bij adolescenten en 5-33% bij populaties van psychiatrische patiënten.1,2

Deze variatie kan onder andere worden verklaard door het gebruik van verschillende definities. Er zijn twee termen in gebruik: zelfverwonding en zelfbeschadiging. Zelfverwonding betreft het zichzelf direct en opzettelijk fysiek letsel toebrengen zonder suïcidale intentie. Zelfbeschadiging omvat meer; hieronder verstaat men ook alle handelingen die niet direct zichtbare fysieke schade toebrengen, zoals het innemen van een overdosis medicatie.3

Vrouwen beschadigen zichzelf 1,5 tot 3 keer vaker dan mannen. Mannen en vrouwen verschillen ook in de vorm…