Zelfbeschadigend gedrag

Klinische praktijk
Nienke Kool
Wim Pollen
Berno van Meijel
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2010;154:A1732
Abstract

Dames en Heren,

Zelfbeschadigend gedrag is voor veel hulpverleners een moeilijk te begrijpen fenomeen. Terwijl de meeste mensen pijn en schade aan hun lichaam mijden, zijn er ook mensen die zichzelf juist opzettelijk beschadigen. Dit roept een scala aan gevoelens op, variërend van ongeloof en boosheid tot grote bezorgdheid. Over de prevalentie van dit gedrag circuleren uiteenlopende cijfers: tot 4% bij volwassenen, 7-18% bij adolescenten en 5-33% bij populaties van psychiatrische patiënten.1,2

Deze variatie kan onder andere worden verklaard door het gebruik van verschillende definities. Er zijn twee termen in gebruik: zelfverwonding en zelfbeschadiging. Zelfverwonding betreft het zichzelf direct en opzettelijk fysiek letsel toebrengen zonder suïcidale intentie. Zelfbeschadiging omvat meer; hieronder verstaat men ook alle handelingen die niet direct zichtbare fysieke schade toebrengen, zoals het innemen van een overdosis medicatie.3

Vrouwen beschadigen zichzelf 1,5 tot 3 keer vaker dan mannen. Mannen en vrouwen verschillen ook in de vorm…

Auteursinformatie

Palier, Centrum Intensieve Behandeling, Den Haag.

Drs. N. Kool, verpleegkundige-onderzoekr; dr. W. Pollen, arts.

Hogeschool INHOLLAND, Amsterdam-Alkmaar.

Dr. B. van Meijel, lector.

Contact drs. N. Kool (n.kool@palier.nl)

Verantwoording

Belangenconflict: geen gemeld. Financiële ondersteuning: geen gemeld.
Aanvaard op 15 februari 2010

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties