Het begrip ‘zelfbeschadiging’ wordt uiteenlopend omschreven. Onder ‘zelfbeschadiging’ kan worden verstaan een continuüm dat loopt van opzettelijke, directe zelfverwonding naar niet opzettelijk, indirect zelfdestructief gedrag. Vormen van opzettelijke zelfverwonding kunnen zijn: zichzelf snijden, branden of prikken, hoofdbonken, of scherpe voorwerpen inslikken. Bij alcoholisme en ander middelenmisbruik alsook bij eetstoornissen is meer sprake van indirecte zelfbeschadiging-in-de-tijd. Bij zelfdestructief gedrag zoals orgaanbeschadiging bij alcoholisme is de zelfbeschadiging geen primair doel, geen gevolg van opzettelijk zichzelf verwonden, maar op te vatten als bijkomend verschijnsel van een ander probleem.
In dit artikel beperk ik mij ter wille van de overzichtelijkheid tot de combinatie van opzettelijke zelfverwonding en verslaving. Opzettelijke zelfverwonding is op te vatten als een ‘ticket for treatment’, als een schreeuw om hulp,1 en soms ook als hoop op onderkenning van de verslavingsproblematiek.2 Eerst worden de begrippen ‘opzettelijke zelfverwonding’ en ‘verslaafde’ gedefinieerd, en wordt ingegaan op het samengaan daarvan met ernstige…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties