Inleiding
Normoglykemie wordt tegenwoordig algemeen aanvaard als behandelingsdoel bij patiënten met diabetes mellitus teneinde de lange-termijncomplicaties te voorkomen. De voornaamste hindernis die het bereiken van normoglykemie bij veel patiënten onmogelijk maakt, is de onaanvaardbaar hoge frequentie hypoglykemieën. Inmiddels is duidelijk geworden dat het aantal hypoglykemieën toeneemt naarmate de gemiddelde bloedglucosewaarde daalt.1 Het aantal symptomatische hypoglykemieën bedraagt gemiddeld ongeveer 1 per week tijdens conventionele therapie en kan toenemen tot 2 per week bij patiënten die intensieve therapie ondergaan. Ernstige hypoglykemieën waarbij hulp van derden nodig is voor het toedienen van glucose of glucagon, of waarbij bewustzijnsverlies optreedt, komen ongeveer bij 1 op de 10 patiënten per jaar voor.2 Deze frequentie kan aanzienlijk hoger worden wanneer normoglykemie wordt nagestreefd. Zo werd tijdens een gerandomiseerde studie (Diabetes Control and Complications Trial) 0,54 maal een ernstige hypoglykemie per patiënt per jaar geregistreerd.1 Deze frequentie is inmiddels gelukkig lager geworden, waarschijnlijk als…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties