Samenhang tussen indicatie voor sectio caesarea en noodzaak van reanimatie van de neonatus

To study the relationship between the indication for caesarean section (CS) and the need for resuscitation of the infant.

Design

Prospective cohort study.

Methods

During one year the following information was collected for each CS in a secondary teaching hospital (Isala klinieken/Weezenlanden Hospital), Zwolle, the Netherlands: indication for the CS, Apgar scores after 1 and 5 min and measures taken by the attending paediatrician at birth. These measures were divided into two groups: resuscitation (bag and mask ventilation or endotracheal intubation and ventilation) or no resuscitation (stimulation, supplemental oxygen, or no action at all).

Results

During the study year 202 CS were carried out. In the 50 CS carried out because of a narrow pelvis or a previous CS and in the 61 CS carried out for non-progressive labour there was little need for resuscitation of the newborn (4 and 3.3, respectively), similar to resuscitation requirements after vaginal birth. The need for resuscitation of the newborn was significantly greater in the other indication groups, namely in 6/37 (16) of cases of foetal malposition, in 3/10 (30) of placental dysfunction, and in 11/44 (25) of foetal distress. One infant had to be intubated directly after birth. The 1-minute Apgar score was lower in infants born after CS under general anaesthesia than under spinal anaesthesia (p = 0.002), regardless of the indication for the CS.

Conclusion

Based on the indication for a CS, a paediatrician or physician experienced in neonatal resuscitation is required for a high-risk CS (foetal malposition, placental dysfunction, foetal distress, and general anaesthesia).

Samenvatting

Doel

Bestuderen van de relatie tussen indicatie voor een sectio caesarea (sectio) en de noodzaak tot reanimatie van de pasgeborene.

Opzet

Prospectief cohortonderzoek.

Methoden

Van alle sectio's die in één jaar plaatsvonden in de Isala klinieken, locatie Weezenlanden, Zwolle, werden de volgende gegevens verzameld: indicatie voor de sectio, Apgar-score na 1 en 5 min en maatregelen die de kinderarts nam bij de opvang van de pasgeborene. Deze maatregelen werden verdeeld in 2 groepen: reanimatie (beademing met masker en ballon of met een endotracheale tube) of geen reanimatie (stimuleren, zuurstof voorhouden of geen maatregelen).

Resultaten

In het onderzoeksjaar werden 202 sectio's verricht. De noodzaak tot reanimatie van de pasgeborene (door middel van masker- en ballonbeademing) was 4 (2/50 kinderen) bij een sectio verricht vanwege vernauwd bekken of eerdere sectio en 3,3 (2/61 kinderen) bij een sectio verricht wegens niet-vorderende baring. Dit was vergelijkbaar met de noodzaak tot reanimatie na een vaginale baring. Daarentegen was de noodzaak tot reanimatie duidelijk vaker aanwezig bij de overige indicaties voor sectio, namelijk 6/37 (16) bij liggingsafwijkingen, 3/10 (30) bij placentadisfunctie en 11/44 (25) bij foetale nood (p < 0,001). Bij één van deze pasgeborenen (bij wie voor de geboorte ernstige foetale nood was vastgesteld) was endotracheale beademing nodig. De 1-minuut-Apgar-score was lager bij kinderen geboren na een sectio onder algehele anesthesie dan na spinale anesthesie (p = 0,002), onafhankelijk van de indicatie van de sectio.

Conclusie

Op basis van de indicatie voor een sectio is de aanwezigheid van een (kinder)arts die ervaring heeft met reanimatie van de pasgeborene gewenst bij een hoogrisicosectio (afwijkende ligging van het kind, placentadisfunctie, foetale nood en algehele anesthesie).