Elders in het NTvG steken Selma Tromp en Teus van Barneveld de loftrompet over richtlijnen. Ze beweren dat die de basis vormen voor passende zorg. Logisch, want richtlijnen vatten wetenschappelijke bewijs samen over de effectiviteit van behandelingen, een belangrijk aspect van passende zorg. Toch kun je verschillende kanttekeningen plaatsen bij dit ‘richtlijnoptimisme’.
Persoonsgerichte zorg is ook een belangrijk onderdeel van passende zorg. Persoonsgerichte zorg en richtlijnen zijn soms een paradox, want waar patiënten behoefte hebben aan advies op maat, generaliseren richtlijnen.1 Willen richtlijnen passende zorg bevorderen, dan is het cruciaal dat patiënt en zorgverlener samen beslissen over eventuele behandeling, ook een onderdeel van passende zorg. Voor gezamenlijke besluitvorming zijn specifieke communicatievaardigheden nodig. Dat maakt het lastig voor zorgverleners.2 Hoewel in de medische opleiding veel aandacht wordt besteed aan patiëntgerichte communicatie, is er nog veel te winnen door zorgverleners te trainen om samen met de patiënt keuzes te maken. Daar is veel meer voor nodig dan richtlijnen.
Passende zorg vraagt meer dan alleen richtlijnen
Ook de bijdrage van richtlijnen aan het bieden van de juiste zorg op de juiste plek schetsen Tromp en van Barneveld rooskleurig. Zij gaan daarbij voorbij aan de vele verhitte discussies in richtlijnwerkgroepen over wie voor welke…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties