Niet doen alsof we alles (beter) weten

Dat de Zorg omvalt is een breed gedragen zorg. Dat dokters niet altijd weten, welke behandeling echt op zijn plaats is, is een snel toenemende zorg. Evidence Based Medicine voor alles lijkt een onhaalbare kaart geworden. Veel behandelingen, van pacemakerplaatsingen tot meniscusoperaties en heel veel meer, staan in kritisch daglicht. Preventie is alleen mogelijk als je goed weet, hoe de (meest voorkomende) aandoeningen ontstaan. Als de medische wereld het ontbreken van die kennis moet bekennen, spreekt ze van “idiopathisch”. Dat dat een vreselijke dooddoener is, net als de vergaarbak "aspecifiek", waar de meeste rugklachten in belanden, ervaren zeer veel mensen, die vervolgens van het kastje naar de muur gestuurd worden, als een tekortkoming in de wetenschap. Het past bij "geen zin hebben om het verder uit te zoeken" en is in die hoedanigheid een overgewaaide tendens uit de USA. Ook voor mijn specialiteit, de scoliose, is “idiopathie” er vanuit de jaren 60 in de USA voor verder gezonde adolescenten opgeplakt, terwijl er hier in Europa in de vooral Duitstalige orthopedie en biomechanica een vrijwel sluitende etiopathogenese was opgesteld. Ook bij ons werkte het hele preventiearsenaal op deze groei- of houdingsstoornissen tot in de jaren 60 heel behoorlijk: Baby's nooit passief laten zitten, voordat ze sterk genoeg zijn om het zelf te kunnen, kinderen heel weinig laten zitten (buitenspelen!) en als dat zitten moet, de gevolgen met schoolgymnastiek (wettelijke plicht Onderwijs) compenseren; adequate vroegdetectie door schoolartsendiensten en opvang bij deviatie door de heilgymnast. Gipskorset of brace bij toch ontstaan progressie voorkwam ingewikkelde operaties.

Nu is het anders : het grootste deel van de jeugd stevent af op een leven met rugklachten en het aantal kinderen, dat ongezien door artsen in de hiervoor gevaarlijke groeispurt de gang naar de scoliosecorrectie-operatie mag maken groeit gestaag. In werking en in resultaten bewezen brace-technieken op deze wervelkolomverkrommingen worden in de reparatie-geneeskunde genegeerd. Maar zelfs een keiharde (maar niet als zodanig uitgesproken) waarschuwing uit het Generation-R onderzoek, waarbij in een cohort van 550 9-jarige kinderen standaard een MRI ook van de wervelkolom werd gemaakt en in 73% een "bulging disc" op minimaal een niveau werd gevonden, bereikte niemand. De verwachte relatie met het gewicht bleek niet te bestaan. Op een meer biomechanische duiding kwamen de onderzoekers niet, want overgewicht bestrijden blijft de “Heilige Graal” in preventie-denken. Terwijl bij een niet sterke rug alle van zo'n sterke rug afhankelijke orgaansystemen, zeker het CZS, zullen moeten "meelijden" bij het in gebrek blijven van een gezonde opbouw. Een autofabrikant stuurt ook geen auto met niet werkende schokbrekers de weg op. Het verliezen van etiopathogenese-kennis en dus preventiekennis over aandoeningen, die in de groeifase hun aanvang nemen, is door het wisselen van "gidstaal" van Duits naar Engels in de geneeskunde een hele dure aangelegenheid geworden. Terugkrijgen van de Gezondheidsleer, met haar enorme preventiekracht bij het groeiende kind,  in de medische, paramedische, pedagogische en met bewegen samenhangende curricula zal geen makkelijke zaak worden, als niet de politiek zich hier hard voor gaat maken. Een minister schijnt alleen “stelselverantwoordelijk” te zijn. We zullen de "idiopathie" in de medische wetenschap toch eens eerlijk onder ogen moeten zien en inderdaad zoals in dit artikel aangegeven als zodanig moeten communiceren met de Overheid en onze patiënten.