In memoriam M.R.Mackenzie.

- Op 19 juli 2001 is op 79-jarige leeftijd Marco Mackenzie overleden. Voor velen die in Leiden hun medische studie hebben volbracht roept zijn naam herinneringen op.

Na in 1941 het eindexamen te hebben afgelegd aan het Amsterdams Lyceum begon Mackenzie in de roerige oorlogsjaren zijn studie geneeskunde aan de Gemeente Universiteit te Amsterdam. Ten gevolge van de oorlogsomstandigheden moest hij de studie afbreken; hij kon deze eerst na de oorlog voortzetten. Na in januari 1952 te zijn afgestudeerd liep hij stage in de psychiatrie en de pathologie. In december 1952 werd hij assistent in opleiding in de Leidse vrouwenkliniek onder leiding van prof.dr.A.J.M.Holmer. Na zijn registratie als vrouwenarts in 1957 bleef hij als wetenschappelijk ambtenaar aan het academisch ziekenhuis en de medische faculteit verbonden. Al snel kreeg hij een belangrijke onderwijstaak en de bevoegdheid het artsexamen af te nemen. Voor de co-assistenten was de naam ‘Mackenzie’ een begrip. Zijn didactische gaven werden alom gewaardeerd en geprezen. Vele huisartsen die in die tijd afstudeerden, hebben de praktische verloskunde van hem geleerd. Ook de assistenten in opleiding voor verloskunde en gynaecologie profiteerden van zijn grote vakkennis. De fantoomcursussen die hij vaak tot laat in de avond geheel belangeloos gaf, vormen een dierbare herinnering bij zijn leerlingen.

Mackenzie was niet een man van veel woorden. Hij was geliefd bij zijn patiënten omdat hij kon luisteren en hen zo nodig kon geruststellen. Vele echtgenotes van assistenten in het toenmalige Academisch Ziekenhuis Leiden zijn door hem in de zwangerschap en bij de bevalling begeleid. In de kliniek was hij bekend vanwege zijn grote accuratesse bij het onderzoek en de behandeling van patiënten. In 1963 werd hij wegens zijn bijzondere didactische gaven benoemd tot lector. Hoewel hij weinig publiceerde, had hij grote belangstelling voor nieuwe ontwikkelingen in het vak. Hij was een van de eersten in Nederland die met een aantal assistenten naar Berlijn ging om aldaar bij Saling de techniek van de microbloedafname tijdens de baring te leren. Ook was hij nauw betrokken bij de eerste intra-uteriene bloedtransfusies ter bestrijding van resusantagonisme die in de Leidse vrouwenkliniek plaatsvonden. Tijdens de langdurige ziekte van Holmer en na diens emeritaat gaf hij leiding aan de vrouwenkliniek tot de opvolging geregeld was en dr.A.Sikkel tot hoogleraar werd benoemd.

In 1967 verliet Mackenzie Leiden om zich in Den Haag in de Diaconessen Inrichting Bronovo als specialist te vestigen. Ook hier ontplooide hij zich als een zeer gewaardeerde collega met grote betrokkenheid bij het onderwijs aan co-assistenten en assistenten. De zorg die Mackenzie aan zijn patiënten gaf, was ongelofelijk. Hij was er altijd, niets was hem te veel. Bij zijn afscheid van Bronovo in 1987 liet hij een grote schare bedroefde patiënten achter. Na zijn pensionering werd hem door de staf van de toenmalige afdeling Verloskunde en Gynaecologie van het Academisch Ziekenhuis Leiden gevraagd het onderwijs op de afdeling te coördineren. Hij heeft dat met veel verve en enthousiasme enkele jaren gedaan.

In 1995 onderging hij een zware operatie. Aanvankelijk leek de ingreep curatief, doch na verloop van tijd bleek de ziekte ongeneeslijk. Tot het laatst toe is hij thuis door zijn echtgenote verzorgd. Op 25 juli hebben wij in het Groene Kerkje te Oegstgeest afscheid genomen van een bijzonder mens.

Wij wensen zijn echtgenote, kinderen en kleinkinderen veel sterkte met het grote verlies.