‘La maladie du petit papier’

U verhaalt in uw stukje “La maladie du petit papier” over een patiënt die zijn ziekte uitgebreid in een archiefvorm heeft gedocumenteerd. U valt er over dat er op prijs wordt gesteld uw naam goed te spellen. Volgens Freuds uitleg betreft het hier een ijdeltuit met neurasthene trekken, controledwang en aandachttrekkerij.
Maar wat is er tegen een goed voorbereide patiënt met een geordende status die volledig wil zijn en zijn vragen op een rijtje heeft? Ook deze patiënt komt niet voor zijn plezier naar een specialist. Het kost een geïnteresseerde arts hooguit enkele minuten om in de papieren de hoofdzaken van de bijzaken te onderscheiden en daar gebruik van te maken. Ook het bespreken van eventuele vragen (die blijkbaar voor deze patiënt belangrijk zijn) kost weinig tijd. Mijn ervaring is dat een dergelijke patiënt daarna zeer tevreden is en het consult niet minder vlot verloopt dan anders.
U zult in de toekomst meer van deze patiënten in uw praktijk tegenkomen. Nederland heeft de hoogste internetdichtheid ter wereld. Google is de beste vriend van heel wat mensen en zeer geduldig. De patiënten zijn vaker goed gedocumenteerd en geïnformeerd en willen geen slachtoffer worden van incomplete statussen en specialisten onder hevige tijdsdruk.
Al met al komt het psychische sausje waar u deze patiënt bij voorbaat mee kleurt niet te pas en zegt deze gedachtegang in uw stukje méér over u dan over de patiënt.

S.J.G. Kingma, arts Oosteinde Walborg Kliniek