Het instellen op insuline van patiënten met diabetes mellitus type 2: in een transmurale organisatievorm minstens even effectief als poliklinisch; een retrospectief onderzoek met 4 jaar follow-up

Assessing whether the initiation of insulin therapy in patients with diabetes mellitus type 2 can be delivered as effectively in a structured transmural care model as in the more usual outpatients structure.

Design

Retrospective comparative cohort study.

Method

In 1997 data were collected from 52 patients with diabetes mellitus type 2 all of whom were above 40 years of age and transferred to insulin therapy in 1993: 25 in a transmural care setting and 27 in an outpatients setting, both in Amsterdam, the Netherlands. Both groups were treated according to one protocol concerning the initiation and monitoring of insulin therapy, treatment goals and follow-up. Outcome measures were: percentage of glycated haemoglobin (HbA_1c), health status, self-care behaviour and patient satisfaction. In 1993 the mean age was (transmural/outpatients setting): 67.5/65.3 years; percentage of men: 32/48; mean duration of diabetes: 7.3/10.6 years; HbA_1c: 9.1/9.3; mean body mass index: 27.4/29.1 kg/m².

Results

In the period 1993-1997 the mean HbA_1c decreased from 9.1 to 7.2 in the transmural care group and from 9.3 to 7.6 in the outpatients care group (both: p = 0.000). The percentage of patients with poor glycaemic control (HbA_1c > 8) decreased from 60 to 8 in the transmural care group and from 59 to 15 in the outpatients care group. The percentage of patients with good glycaemic control (HbA_1c < 7) increased from 4 to 52 in the transmural care group and from 11 to 30 in the outpatients care group. No statistically significant differences were found between the patient groups with respect to health status, self-care behaviour and patient satisfaction.

Conclusion

The transfer of patients with diabetes mellitus type 2 insulin therapy in a shared care setting was at least as effective as in an outpatients setting.

Samenvatting

Doel

Onderzoeken of er verschillen zijn in de effectiviteit van het instellen op insuline van patiënten met diabetes mellitus type 2 in een gestructureerd, transmuraal zorgmodel of in de gebruikelijker poliklinische structuur.

Opzet

Retrospectief vergelijkend cohortonderzoek.

Methode

In 1997 werden gegevens verzameld van 52 patiënten met diabetes mellitus type 2 en ouder dan 40 jaar, die in 1993 waren gestart met insulinetherapie: 25 in een transmurale structuur en 27 op de polikliniek, allen te Amsterdam. Voor beide groepen gold eenzelfde protocol voor de instelling op insuline, de behandeldoelen en de follow-up. Uitkomstmaten waren: percentage geglycosyleerd hemoglobine (HbA_1c), gezondheidstoestand, zelfzorggedrag en tevredenheid. In 1993 was de gemiddelde leeftijd (transmurale/poliklinische zorg): 67,5/65,3 jaar; percentage mannen: 32/48; gemiddelde ziekteduur: 7,3/10,6 jaar; HbA_1c-waarde: 9,1/9,3; gemiddelde Quetelet-index: 27,4/29,1 kg/m².

Resultaten

Tussen 1993 en 1997 daalde de gemiddelde HbA_1c-waarde van 9,1 naar 7,2 bij de patiënten in de transmurale groep en van 9,3 naar 7,6 in de poliklinische (beide: p = 0,000). Het percentage slecht ingestelde patiënten (HbA_1c > 8) daalde van 60 naar 8 in de transmurale groep en van 59 naar 15 in de poliklinische. Het percentage goed ingestelde patiënten (HbA_1c < 7) steeg van 4 naar 52 in de transmurale groep en van 11 naar 30 in de poliklinische. Er werd 4 jaar na het starten met insuline geen statistisch significant verschil tussen beide groepen gevonden aangaande gezondheidstoestand, zelfzorggedrag en tevredenheid.

Conclusie

Instellen op insuline van patiënten met diabetes mellitus type 2 in een gestructureerde, transmurale organisatievorm was tenminste even effectief als in een poliklinische.