Dwalingen in de methodologie. X. Het toetsen van diagnostiek

Klinische praktijk
P.M.M. Bossuyt
J.G. Lijmer
B.W. Mol
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1998;142:2345-7
Abstract

Samenvatting

- In het tijdperk van ‘evidence-based’ geneeskunde worden ook van diagnostische tests in toenemende mate empirische bewijzen van effectiviteit verlangd.

- In de evaluatie van aanvullend onderzoek stonden tot nu toe de begrippen ‘sensitiviteit’ en ‘specificiteit’ centraal. Aan deze benadering kleven echter een aantal onvolkomenheden als het gaat om de echte waarde voor de patiënt.

- Er is een trend waarneembaar naar meer vergelijkend onderzoek van combinaties van tests en naar beleid gebaseerd op de uitslagen van die tests, soms met gerandomiseerde toewijzing.

- De indirecte relatie tussen testuitslagen en gezondheidsuitkomsten roept echter aparte problemen op bij dit type onderzoek.

Auteursinformatie

Academisch Medisch Centrum, afd. Klinische Epidemiologie en Biostatistiek, Postbus 22.700, 1100 DE Amsterdam.

Prof.dr.P.M.M.Bossuyt, klinisch epidemioloog; J.G.Lijmer en B.W. Mol, artsen-epidemiologen.

Contact prof.dr.P.M.M.Bossuyt

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties