artikel
De continue indringende informatiestroom over duurzaam leven heeft ertoe geleid dat ik tegenwoordig het licht zo kort mogelijk aanlaat, de computer uitzet na gebruik en schuldbewuster het toilet doortrek. Ik voel me N+V- (internistensteno voor ‘misselijk zonder braken’) als ik de 100-wattlamp aandoe in de garage. Gelukkig is duurzaamheid, of ‘sustainability’, binnen de geneeskunde nog niet zo in zwang; de belangen van de patiënt staan immers centraal, niet het klimaat.
Maar juist de geneeskunde is het ultieme middel om de politieke klimaatdoelstellingen te behalen. Want met subtiele aanpassingen in de dagelijkse ziekenhuisroutine is flink energie te besparen.
Eerst wat getallen: de CO2-uitstoot per jaar van de Nederlander was in 2007 gemiddeld 11 ton. Die jaaruitstoot was klimaattechnisch waarschijnlijk ooit bedacht voor een heel mensenleven. Want als je de jaarlijkse uitstoot van de oudtestamentische mens gelijkstelt aan de jaarlijkse 0,09 ton CO2 van de inwoner van de Centraal-Afrikaanse Republiek, werd er in den beginne in 120 jaar evenveel verbrand als nu per jaar door één Nederlander. CO2-reductie lijkt in de politiek de hoogste prioriteit te hebben, zelfs of juist in tijden van economische recessie.
Nu de praktijk: een huisarts verwijst een 73-jarige patiënt met progressieve kortademigheid, verwardheid en 40,5 graden koorts naar de Spoedpost. Daar constateert men basale crepitaties, een verhoogde concentratie C-reactieve proteïne en op de thoraxfoto rechts een basaal infiltraat. Patiënt valt in risicoklasse 4 van de ‘Pneumonia severity index’, wat volgens de protocollen een intraveneuze behandeling rechtvaardigt. Echter, zijn ‘Personal sustainability score’ (PSS) is 105%. Patiënt wordt naar huis gestuurd met palliatieve paracetamol. Zo werd 66 ton CO2 bespaard, de hoeveelheid die een zuinige kleine auto genereert door 16,5 maal de aarde rond te rijden.
Stringente Europese regelgeving zou er goed toe kunnen gaan leiden dat CO2-uitstoot wordt gerantsoeneerd op individueel niveau. Met moderne systemen als kilometerheffing, supermarktklantenkaarten, ‘frequent flyer’-programma’s en de slimme meterkast kan men nu al nauwgezet bepalen hoeveel van de toegestane 870 ton CO2 (gemiddelde levensverwachting: 79 jaar; verbruik: 11 ton/jaar) is verbruikt op moment van opname via de Spoedpost. In het elektronisch patiëntendossier komt de actuele PSS te staan, waarna op basis van deze score maximaal beleid dient te worden ingezet. Een PSS boven de 100% betekent ‘primum non nocere mundum’. De SUV-rijdende, jaarlijks meerdere internationale congressen bezoekende cardioloog-carnivoor zal ruim voordat zij de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt aan haar quotum zitten, terwijl de Prius-rijdende verpleeghuisarts-vegetariër ook op 97-jarige leeftijd nog in aanmerking komt voor de duurste levensverlengende oncologische middelen (de ‘-ibs’ en ‘-abs’). Het gebruik van een ‘total hip’ is logischerwijs duurzamer dan dat van een ronkende invalidewagen, het gebruik van levensverlengende insuline zal in veel gevallen aan banden gelegd dienen te worden, en dit alles zal zijn vastgelegd in de duurzaamheid-behandelingcombinatie (DBC).
Na aanschaf van duurbetaalde Jemenitische CO2-emissiepunten via de Emissie-exchange kon de 73-jarige patiënt toch worden opgenomen op de afdeling Interne Geneeskunde, waar hij intraveneus werd behandeld met ceftriaxon. Na ontslag heeft hij zijn spouwmuren laten isoleren.
Reacties