Clinici die patiënten met een chronische ziekte zoals reuma behandelen, hebben de neiging om bij die behandeling zoveel mogelijk uit de kast te halen om het lijden en de gevolgen van de ziekte te beperken. Een primair prijzenswaardige hulpverlenersreactie, die echter gemakkelijk kan ontaarden. Ook in de reumatologie is de afgelopen decennia gebleken dat de inzet van goedbedoelde maar nog onvoldoende geteste therapieën tot schadelijke gevolgen kan leiden, variërend van hinderlijke bijwerkingen tot onverwachte sterfte. De inzet van dergelijke behandelingen kan soms aanvaardbaar zijn vanwege de inspanningsverbintenis die de arts heeft bij een in het hier en nu aanwezige kwaal. Dat is bijvoorbeeld zo als het gebruikelijke therapeutisch arsenaal tekort schiet.
Dit geldt echter niet als het gaat om nog afwezige comorbiditeit, waarbij de kans altijd groter is dat deze niet zal optreden dan wel. Dan vereist die inzet een veel grotere zekerheid over het resultaat en over het optreden…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties