Artsen in het werk van S. Vestdijk

‘En nu niet zo zenuwachtig percuteren’

‘Le plus triste des métiers après la plus belle des études’, laat Vestdijk zijn alter ego Anton Wachter citeren in De rimpels van Esther Ornstein.1 Het is een van de vele, niet zeer positieve uitlatingen over het vak van arts die hij in de voor 95 procent autobiografische Anton Wachter-boeken noteert. De laatste vier delen ervan beschrijven zijn tijd als student medicijnen met veel couleur locale in detail. Uiteraard verraden ze ook veel van Wachters Vestdijks betrokkenheid bij zijn studie: ‘Maar ook voor dat andere uiteinde van het bedrijf: de zieke mens, interesseerde hij zich niet. Wat hem belangstelling inboezemde waren maar twee dingen: de persoonlijkheid van sommige professoren, en de manier waarop zij, allemaal weer verschillend, met hun stof omsprongen, hetgeen de macht van de geest, het verre bestaan van een Supersysteem, waarin al die visies samenkwamen, beter bewees dan een filosofisch…