Na de kerstvakantie begon ik aan mijn laatste coschap: het senior coschap op de Neonatale Intensive Care Unit (NICU). Omdat ik een carrière ambieer in de kindergeneeskunde, is dit een fantastische kans. Tijdens dit coschap zou ik op het scherpst van de snede mee kunnen draaien en zo in twaalf weken expert kunnen worden op het gebied van complexe neonatologie.
Zoals je misschien al leest, heb ik weleens te hoge verwachtingen van mezelf. Dit coschap is bedoeld om uiteindelijk, zoals een anios, verantwoordelijkheid te dragen over een eigen afdeling. Dat betekent voor het eerst zelf visite lopen, medicatie voorschrijven, infusen prikken en administratie bijwerken. In de eerste weken kwam ik erachter dat ik vaak wil rennen voordat ik kan lopen – eigenlijk zelfs voordat ik kan kruipen. Voorheen deelde ik verantwoordelijkheid voor ‘mijn’ patiënten altijd met een arts, laat staan dat ik verantwoordelijkheid over een hele afdeling had. Toch haalde ik het in mijn hoofd dat dit na mijn eerste week inwerken wel zou moeten lukken.
Een leven lang leren blijkt meer dan een cliché te zijn
Mijn zelfvertrouwen kreeg daarom een deukje toen ik merkte dat ik tijdens week twee en drie nog steeds regelmatig om hulp moest vragen. Dat klinkt stom en een beetje uit de hoogte, nu ik erover nadenk. Natuurlijk kan ik niet na twee weken op een nieuwe afdeling al volledig fungeren als anios. En toch kan ik het moeilijk loslaten en is mijn zelfvertrouwen nog steeds langzaam aan het uitdeuken. De populaire term op dit moment is ‘imposter syndrome’: het gevoel dat je niet goed genoeg bent, ondanks bewijs van het tegendeel. Iedereen ervaart dit anders en gaat er op zijn eigen manier mee om. Maar ik denk dat elke jonge (bijna-) dokter ertegenaan loopt: het is moeilijk als iets je niet zo snel lukt als je zou willen.
Langzaam kom ik erachter dat je na een bachelor en een master nog lang niet bent uitgeleerd en begin ik de waarde van het cliché ‘een leven lang leren’ in te zien. Ondertussen durf ik zelf wel te zeggen dat de monitorbewaking uit mag of een infuus verwijderd mag worden. Ook een plan op de langere termijn kan ik steeds zelfstandiger opstellen, en mijn supervisoren geven me daar steeds meer ruimte voor. Ik weet inmiddels genoeg en mag beginnen met vertrouwen op mezelf. Maar ik had nooit verwacht dat dat zo moeilijk zou zijn.
Guus Brand studeert geneeskunde in Nijmegen en is bijna afgestudeerd. Na zijn afstuderen wil hij gaan werken in de kindergeneeskunde.