Het was een soort waas van lieve woorden, hartelijke handdrukken, vriendelijke gezichten en cadeautjes. Na de middagoverdracht van de laatste vrijdag van mijn seniorcoschap stond ik ineens in een donkere artsenkamer mijn spullen te verzamelen. Pas op dat moment kwam de realisatie echt binnen: na acht en tweederde jaar studeren zit het er nu ineens helemaal op. De baan voor hierna is rond, de vakantie om het te vieren is gepland, en de afdeling die ik de laatste 12 weken heb bestierd, is voor de allereerste keer in die 12 weken helemaal leeg.
Een bevredigend einde, zou je zeggen, of tenminste een bevredigend begin van mijn dokterschap. In die dikke acht jaar studeren heb ik telkens naar dit moment toe geleefd: het idee dat ik na mijn seniorcoschap dan ook echt dokter zou zijn. In het donker, terwijl ik mijn klompen in mijn tas steek, kom ik er langzaam achter dat er geen triomfantelijk moment is waarop ik nu echt dokter ben. Er klinkt geen trompetgeschal, er verschijnt niet ergens een blokje met ‘achievement unlocked’ en er is al helemaal geen sprake van ineens een totaal ander gevoel of andere blik op de wereld. Het is gewoon nog een coschap dat ik heb afgerond, en ergens gedurende deze lange weg heb ik steeds meer dingen opgepikt en ben ik steeds meer klaar geworden voor een eerste baan. Tijdens die eerste baan zal ik waarschijnlijk nog een steilere leercurve doormaken en nog steeds een aantal keer keihard op mijn plaat gaan. Wanneer ik mijn bul uitgereikt krijg, denk ik niet dat het gaat voelen alsof ik echt afgestudeerd ben, want helemaal af voel ik me nog niet.
Met een knik en een lach zei ze: 'Hallo dokter' en liep door
Wel ben ik uitgestudeerd, de rol van coassistent langzaamaan ontgroeid en klaar om aan het werk te gaan als dokter. Vervolgens kan in die rol weer verder groeien, studeren en leren.
Tijdens mijn seniorcoschap begroette ik de arts-assistenten steevast met een knik en ‘hallo dokters’, waarop ik altijd de reactie ‘hallo bijna-dokter’ met een knipoog terugkreeg. Onderweg naar bovenstaande donkere artsenkamer kwam ik nog één van de aniossen tegen. Met een knik en een lach zei ze ‘hallo dokter’ en liep door. Dat was mijn moment van trompetgeschal.
Guus Brand is net afgestudeerd basisarts en gaat vanaf juni aan de slag als anios kindergeneeskunde in het Gelre ziekenhuis Apeldoorn.