Mijn dinsdagochtenden beginnen vaak bij het postvak op de chirurgie van het Universitair Medisch Centrum Utrecht. Deze dinsdag is het nog donker wanneer ik op de vierde verdieping de post verzamel. Als ik met meerdere brieven onder mijn arm en een vers kopje koffie in de hand richting mijn bureau struin, tref ik in de gang een dame met een zoekende blik. Op mijn vraag of ik iets voor haar kan betekenen, breekt ze in snikken uit. Tussen het snikken door vertelt ze dat haar man net is opgenomen op de intensive care.
Ik gebaar haar naar een bankje verderop in de gang, neem naast haar plaats en bied haar mijn nog onaangeraakte koffie aan. Ze accepteert het met een lachje.
Het is me duidelijk dat ze nu vooral een luisterend oor nodig heeft. Haar verhaal is schrijnend. Met de medische kennis die ik tot nu toe heb opgedaan, begrijp ik waarom haar wereld compleet op zijn kop staat. Haar relatief jonge echtgenoot is vannacht aangereden en is al meermaals gereanimeerd. De vrouw begrijpt maar de helft van wat haar is verteld en heeft vooral veel vragen. Vragen die ik niet direct kan beantwoorden. Maar ik doe mijn best om termen als ‘midline shift’ en ‘eeg-activiteit’ zo goed mogelijk uit te leggen.
‘Het is duidelijk dat ze vooral een luisterend oor nodig heeft’
Het kopje koffie is half op als ze kort vraagt wat ik hier in het ziekenhuis doe. Het feit dat ze in deze toestand nog oog heeft voor haar omgeving, maakt dat ik nog meer mijn best wil doen om haar op haar gemak te stellen. Ik vertel kort wat mijn functie is en, wijzend naar de post onder mijn arm, waardoor ik haar tegen het lijf liep. Naarmate het gesprek vordert, wordt het snikken minder.
Het kopje koffie is nagenoeg leeg wanneer haar telefoon gaat. Ik gebaar haar vooral op te nemen en sta zelf op, om de nodige privacy te geven. Ze bedankt me kort voor mijn tijd voor ze haar telefoon opneemt. Ik loop de steriele gang naar mijn werkkamer af en werp daar nog een blik in haar richting. Ze ziet me kijken en steekt haar duim omhoog – is dat opluchting op haar gezicht?
Zonder koffie kom ik aan bij mijn bureau. Maar er is wel een ander warm gevoel. Van hoop, voor de anonieme dame en haar man.
Nanske Biesma (23) studeert geneeskunde aan het VUmc, doet een master in medisch ethiek en recht en begint dit jaar met de coschappen.