Samen met een verpleegkundige van de afdeling loop ik richting de intensive care om een patiënt op te halen. Er moest snel iemand meelopen en het enige wat ik weet is dat het gaat om een man bij wie een dag geleden een palliatief beleid is ingesteld. Bij zijn bed krijgen we snel een medische en verpleegkundige overdracht. Wanneer ik help met het verwijderen van de ecg-draden, zie ik pas wie ik voor me heb. Zijn tijd op de intensive care heeft zijn lichaam duidelijk behoorlijk wat gekost, maar het is hem toch echt. Deze man heeft wekenlang op onze afdeling gelegen met een lange lijst complicaties na een valpartij. Uiteindelijk moest hij vanwege een grote bloeding als late complicatie naar de intensive care.
Ik had verwacht hem weer te zien op de afdeling, maar niet op deze manier. Het gaat allemaal zo snel dat we alweer terug zijn op de afdeling voor ik het me goed realiseer. Deze man zal binnenkort komen te overlijden en er is niets meer wat eraan gedaan kan worden. De fotolijsten naast zijn bed, die ik hem altijd liet zien tijdens het eten, staren mij aan. Had dit voorkomen kunnen worden? Hadden wij als verpleegkundigen al direct na zijn valpartij meer op snel en goed onderzoek moeten aandringen bij zijn behandelend arts? Of had die de val en ons gewoon serieuzer moeten nemen?
‘Ik zie nu dagelijks hoe cruciaal communicatie is’
Als verpleegkundig ondersteuner zie ik dagelijks hoe cruciaal de communicatie tussen verpleegkundigen en artsen is voor de patiëntenzorg. Daarvoor is het essentieel dat beide kanten de rol van de ander begrijpen, maar dat blijkt in de praktijk soms makkelijker gezegd dan gedaan. Er is nogal eens sprake van een communicatieve barrière, en dat kan ervoor zorgen dat de signalering van problemen bij de patiënt stroef verloopt.
Achteraf is het moeilijk te zeggen of betere communicatie tussen zorgverleners voor deze man het grote verschil had kunnen maken. Hij had tenslotte ook nog andere medische problemen. Maar wanneer ik een paar dagen later langs de kamer loop en iemand anders zie liggen, hoop ik toch dat miscommunicatie bij deze patiënt geen rol zal hebben. En wellicht kan deze ervaring in het verpleegkundig vak mij en mijn collega-geneeskundestudenten in de toekomst helpen elkaar beter te verstaan.
Caroline Geetan (21) is geneeskundestudent aan het AMC en werkt momenteel als verpleegkundig ondersteuner in afwachting van de coschappen.