Ik kan me de allereerste dag van m’n coschappen nog goed herinneren. Het begon met mijn eerste overdracht ooit, met tal van onbekende vaktermen. Hierop volgde in vogelvlucht een rondleiding over de afdeling, langs de kledingautomaten en de beste koffie van het ziekenhuis, om vervolgens aan te komen bij ieders minst favoriete onderdeel van elke introductie: E-learnings en een cursus Epic.
Zodra de cursus was afgerond kon je terugkomen naar de verpleegafdeling, mijn allereerste keer in de kliniek. De arts-assistenten zaten weggedoken achter de computer en de superviserende internist liep met drie telefoons heen en weer. Door de hectiek van de maandagochtend en het missen van de ochtendstart op de afdeling voelt het alsof je de boot hebt gemist. Steeds als ik mij probeerde voor te stellen kreeg ik een ‘ik kom zo bij je’, wat niet werd opgevolgd. Je krijgt het idee dat je onzichtbaar bent en verdwijnt in anonimiteit.
'Je hebt het idee te verdwijnen in anonimiteit'
Totdat een van de aniossen mijn onzekerheid leek te ruiken. Met een glimlach maande hij mij te komen. Wat volgde was meer uitleg over de gang van zaken op de afdeling, de rolverdeling en vooral ook een gezellig praatje. De koude douche veranderde spontaan in een warm bad. Dit werd niet alleen een vliegend vervolg van een roestige start. Dit mondde uit in een-op-een oefenmomenten van klinisch redeneren, veel persoonlijke aandacht en vooral een hele fijne werksfeer. Mijn aanvankelijke onzekerheid bij de start van de coschappen maakte plaats voor een band die een springplank vormde voor de rest.
Tijdens mijn senior coschap had ik voor het eerst zelf de kans om deze begeleidende rol te vervullen. Bij de Vrije Universiteit is de interne geneeskunde voor iedereen het eerste coschap en net hier liep ik mijn senior coschap. Elke drie weken kwamen nieuwe studenten binnenwandelen met dezelfde blik die ik ooit had: veel zin in de coschappen, maar toch onzeker en zoekende. En met een beetje persoonlijke aandacht, de coassistent weer opzoeken op andere dagen en vooral ook zorgen voor een gezellige sfeer zag ik ook het ontdooien dat ik zelf had ervaren. En voelde ik mezelf toch ook een kleine springplank.
Diederik Paijens (26) is geneeskundestudent aan de Vrije Universiteit. Hij heeft zijn coschappen afgerond en loopt op dit moment een wetenschappelijke stage op de intensive care.